Chinese big brother is watching you ...! (2)

Vanmorgen konden we genieten van een luxe chinees ontbijt in ons hotel in Xining. We kwamen er toen ook achter dat het hotel ons de prijs had gegeven per persoon en we dus het dubbele moesten betalen van wat wij dachten. Oeps! We hebben besloten wel te blijven en morgen na het ophalen van het visum alvast te gaan fietsen. Zo zijn we dan al weer lekker op pad en het scheelt een dure overnachting.
Na het ontbijt zijn we de boodschappen gaan doen voor de komende twee dagen en hebben we de route doorgenomen. 's Middags zijn we een stuk gaan wandelen in een ander deel van de stad. We zagen de Chinese Bijenkorf met merken als; Mexx Jack & Jones, North Face e.d. Ook zagen we nog twee monniken van de rood muts sekte. Ze dragen grappige platte mutsen. (Net omgekeerde scheppen) Xining is een prettige en makkelijke stad om te verblijven. Hanneke heeft nog geprobeerd om foto cd's te versturen, maar daarvoor moest ze een speciaal formulier ophalen en moesten de cd's bekeken worden. Vandaag was het daarvoor te laat.
Gisteravond zag Hanneke in bed op eens het licht; we hadden natuurlijk 2 kamers geboekt in het hotel! Vandaar de 2 magneetkaarten waarmee de deur opengemaakt kan worden en vandaar ook de dubbele prijs. Om 12 uur 's nachts zijn wij met een magneetkaarten naar kamer 1108 geslopen om het te controleren en ja hoor de deur ging inderdaad open. Vervolgens zijn wij naar beneden gegaan om het “misverstand” te vertellen en uit te leggen: “We think we have 2 rooms”. Bij het inchecken hadden we gevraagd om 1 kamer voor 2 nachten en wat bleek wij hadden 2 kamers voor 1 nacht gekregen. Zij keken in de computer en snapten er niets van, wat was nu eigenlijk het probleem ; ja natuurlijk hadden wij 2 kamers met 2 elektronische kaartjes. Na veel tekenwerk, een vertaalprogramma op de computer en veel geduld was de conclusie duidelijk: bespreek het morgen met de manager. Eenmaal weer op de kamer zagen wij er de humor echt van in en nu snapten we ook waarom het ene kaartje niet had gewerkt bij deur 1115. Het werd uiteindelijk perfect opgelost. Zij trokken de fout naar zichzelf toe, boden hun excuses aan en gaven het geld terug. Er ontstaan in China veel grappige situaties door de cultuur en het taalverschil. Daarbij worden er ongemerkt bepaalde verwachtingen geschapen door de ambiance en omgeving die zo westers overkomen, waardoor je zaken niet verwacht of juist wel. In dit luxe hotel hadden wij verwacht dat ze “1 room for 2 nights ” zouden snappen. Niet dus.
Met cd's en brief waarop het adres stond , zijn we op zoek gegaan naar het “publishing house” . Het bleek een groot gebouw. De portier stuurde ons naar de derde etage. Vervolgens bracht een ander iemand ons naar een kamer. De jongen vroeg of we de foto's wilden publiceren: “Nee, nee! voor thuis” zeiden we. Ze moesten vooral niet denken dat we van alles wilden publiceren over China. We lieten de enveloppen zien met daarop de naam en het adres in Leiderdorp. Vervolgens bekeek hij een cd en vroeg of we ze op zijn computer wilden zien. Ook dit was niet wat we wilden. Via het handige vertaal programma en een beetje handen en voetenwerk konden we hem uiteindelijk duidelijk maken dat we een document ter goedkeuring nodig hadden om de cd's te kunnen versturen en wij naar hem waren gestuurd door een medewerkster van China Post. Hij begon te bellen en wat bleek de man die hierover ging en van de overheid was zat een etage hoger in een andere kamer. Hij werkte gewoon bij een uitgever en was niet bevoegd voor zoiets. We werden naar boven gebracht en de cd's werden uitgebreid bekeken op de computer. Tenslotte kregen we een papier met daarop onze naam en een paar stempels mee als bewijs. Vervolgens zijn we lopend terug gegaan richting hotel en China Post. We gaven alle spullen af en wat bleek de cd's mochten niet verstuurd worden in enveloppen (á 2 euro), maar moesten in een doos á 17 euro. We hebben de hele handel maar weer meegenomen. Wordt vervolgd.
Het was inmiddels tijd geworden om onze visa op te halen. We vonden het heel spannend; zou het dan toch echt gaan gebeuren? Na 10 minuten werden we bij de balie geroepen en zagen we onze visa stickers liggen. Ze werden in de paspoorten geplakt en voilà een nieuwe maand China lag voor ons open. Super!
De volgende dag hebben we het Chinees ontbijt gelaten voor wat het was en hebben we ons eigen ontbijt gemaakt; heus Frans stokbrood! Daarna zijn we de stad uit gefietst. Het zonnetje scheen al en het beloofde een heerlijke herfstdag te worden. De weg was erg leuk en afwisselend. Er gingen vandaag heel wat duimen omhoog iets wat we van de Chinezen tot nu toe niet zo gewend waren.
Na 65 kilometer en bijna 1000 hoogtemeters hebben we de tent neergezet op een talud. We kregen wat aanloop van Chinezen die beneden woonden. Het was niet storend en ze gingen ook wel weer weg na een tijdje. Het was nog wel even spannend toen Anne een politieauto zag stoppen. Het raampje ging naar beneden en de auto werd gedraaid en reed weg. Zou de politieauto terug komen of niet? Het was vannacht nog helemaal spannend. Rond 3 uur 's nachts hoorden we een auto stoppen, portieren gingen open en er werd gepraat. De tent werd beschenen en wij zaten vol spanning of we wel of niet uit bed werden gehaald. We hielden ons muisstil. Even later hoorden we de portieren weer dichtslaan en de auto reed weg. We waren echt opgelucht.
De volgende morgen begonnen we direct aan een klim naar een pas op 3279 meter. Eenmaal boven was de pas weer prachtig versierd met veel kleurige gebedsvlaggen. Bij een Tibetaanse vrouw kochten wij een paar gebedsvlaggen,die we erbij gehangen hebben.
Daarna kwam een prachtige afdaling en bleven we vervolgens op zo'n 2200 meter fietsen. Op een gegeven moment volgden we De Gele rivier. Daarna zag je meer Tibetaanse huizen, mensen en vlaggen. Ook zagen we onderweg nog een mooi klooster, een prachtige Boeddha op een rots en verschillende stoepa's. Het landschap zelf was daarbij ook nog eens prachtig.
Na 85 kilometer hebben we de tent op kunnen zetten uit het zicht van de weg.
Na een rustige nacht begonnen we aan een mooie fietsdag. Het landschap was weer prachtig. In de ochtend begon het vervolgens te regenen. Het is de hele dag doorgegaan. Gelukkig konden we nog wel genoeg zien. We kwamen door Tibetaanse dorpen. De vrouwen dragen lange donkere mantels met mooie riemen met grote zilveren knopen. Ze hebben veelal lange vlechten. De mannen (Khamba's )dragen ook lange mantels met versierde revers, de mouwen van de jassen zijn twee maal de lengte van hun armen ( het bespaard ze handschoenen en zij kunnen hun jas makkelijker om knopen) en we zagen sommige mannen met een dolk lopen. We konden de politiepost passeren zonder gezien te worden.
Na 1500 hoogte meters en 50 kilometer hebben we de tent neergezet in een open veld. We zagen geen geschiktere plek en zagen het niet meer zitten om naar de pas te fietsen;we waren moe,nat en door en door koud.
Het begon te sneeuwen toen we in bed lagen. Toen we 's ochtends de tent open ritsten was het wit om ons heen, de zon kwam net over de bergen en de tent was helemaal bevroren. Nadat we hadden ontbeten en de boel hadden ingepakt zijn we aan de pas begonnen tot 3700 meter. Het was mooi om de graslanden vanaf de bergpas te zien. Bovenaan de pas waren er niet veel gebedsvlaggen, maar ze waren wel mooi met rijp bedekt.
Toen begon de afdaling naar Ganjie. We werden regelmatig ingehaald door prachtige Tibetanen op brommers. Er gingen duimen en mouwen omhoog, er werd “Tashi delek “(hallo)gezegd of er kwam een tong uit de mond als begroeting. Na Ganjie kwam nog en kleine beklimming en daarna weer een afdaling naar Xiahe. Vanaf de splitsing zo'n 5 kilometer voor Xiahe vonden we het echt spannend worden. Zouden er voor de stad politieposten zijn, zouden we teruggestuurd worden of zouden we de stad gewoon kunnen bereiken. Dit laatste gebeurde gelukkig. We gingen bij het eerste hotel naar binnen om te kijken of we überhaupt een kamer zouden kunnen krijgen. Nee dus! Zo reden we zo'n 5 hotels af tot we een westers koppel aanspraken en vroegen in welk hotel zij zaten. Ze liepen met ons mee naar hun hotel en vertelden dat zij de dagen dat zij in Xiahe zaten geen problemen hadden gehad met de politie. Dat stemde ons optimistisch. Hun hotel bleek echter vol te zijn, maar het hotel aan de overkant die ook buitenlanders accepteerde had nog wel plaats. .
Na een heerlijke douche zijn we het dorp gaan verkennen. De winkeltjes met Tibetaanse spullen, het Labrang klooster en de monniken en Tibetanen die rond lopen; we kwamen ogen te kort. We konden het bijna niet bevatten dat we tot hier waren gekomen.
Na een heerlijk westers ontbijt in het restaurant van ons hotel zijn we naar het klooster gelopen. Bij de gebedsmolens en de chörten hebben we een tijd gekeken en foto's gemaakt. Daarna begon de rondleiding langs verschillende tempels. De monnik kon er duidelijk over vertellen in het Engels. Het was zeer de moeite waard. Aan het eind mochten we de gebedsdienst ook van dichtbij meemaken. De monniken met gele mutsen en rode mantels verzamelden zich zingend op het binnenplein. Nadat 2 monniken op een schelp hadden geblazen gingen ze allemaal naar binnen . Pelgrims gingen ook naar binnen met witte sjerpen, geld en briefjes. Binnen werd er yakboterthee en geld uitgedeeld. Het hele gebeuren was zeer indrukwekkend. 's Middags zijn we samen nog de korla gaan lopen rond het hele klooster. De hele dag door lopen er mensen rond het complex mantra's te murmelen, te friemelen aan gebedskralen en te draaien aan gebedsmolens. Op een gegeven moment hoorden we muziek. We vonden 2 monniken aan de rand van de rivier die aan het oefenen waren op lange zilveren toeters. Prachtig.
Na het ontbijt zijn we spullen naar de post gaan brengen. We hadden een thangka gekocht voor thuis. Een thangka is een Tibetaanse rolschildering met religieuze voorstellingen. Ze worden gebruikt voor meditatie en om over het geloof te vertellen. We wilden alle souvenirs die we inmiddels hadden gekocht tegelijk opsturen. De cd 's konden dan ook direct mee. Het was fijn dat er iemand bij kwam die Engels sprak. Alles werd perfect geregeld. Daarna de boodschappen gedaan voor de komende 2 dagen als we weer gaan fietsen. 's Middags zijn we nogmaals naar het klooster complex gegaan. We hadden geluk; we zagen monniken bezig met het maken van de yakboter sculpturen. Het was erg leuk te zien hoe ze dit deden met elkaar buiten op de binnenplaats van hun klooster. Aan het eind van het complex zagen we 2 vrouwen de korla doen d.m.v. prostratie.( knielen op de grond , 1 stap verder weer knielen en dit de hele korla lang zo'n 3 kilometer dus) Heel indrukwekkend natuurlijk.
De volgende morgen zaten we rond half 8 op de fiets. Het begon al gauw wat te spetteren en na een uur regende het gewoon flink. De weg was ondanks dit leuk om te fietsen. We kwamen langs Tibetaanse dorpjes met kleine tempeltjes en ook nog langs een groot klooster. De bergen met veel begroeiing zijn erg aan het verkleuren. Je ziet dat het echt herfst is. Na 66 kilometer kwamen we in Hezuo aan. We waren beiden koud en nat geworden. Na een heerlijke douche waren we weer het vrouwtje en het mannetje. 's Middags toen het droog was zijn we de stad nog in gegaan.
In de nacht werden we een aantal keren gestoord door een grote muis of rat. Door het knisperen van de plastic zakken met eten werden we gewekt. Nadat alle tassen met eten in kasten waren opgeborgen, hebben we nog wat kunnen slapen, maar goed prettig is anders. De volgende morgen probeerden we het met behulp van een tekening en de hulp van een monnik die wat Engels sprak te vertellen, maar er werd wat schamper gelachen en verder niets. We hebben het er maar bij gelaten. Het was gelukkig droog toen we weg fietssten. Het was mistig,dit trok snel op en het werd een stralende dag!. Een hele mooie fietstocht door de “grasslands”. We passeerden veel Tibetaanse dorpen waar ze vooral bezig waren met het snijden van het gras, het drogen en op het dak leggen ervan. Onderweg werden we nog een aantal keren ingehaald door vrachtwagens met daarop bijenkasten. Een paar kilometer werden we achtervolgd door ontsnapte bijen. Met als resultaat een bijensteek in de neus van Hanneke. Een leukere verrassing kregen we tijdens de lunchpauze. Een auto stopte, er stapten 3 chinezen uit, er werd een tas met voedingsmiddelen uit de auto gehaald en we kregen van alles aangeboden. Tot slot wilden ze graag met ons op de foto en daarna vertrokken ze weer. Voor het eerst dat ons zoiets in China overkomt. Na 83 kilometer waren we bij het plaatsje Luqu. We hadden eigenlijk meer zin om te kamperen en gokten of we een geschikte plaats zouden vinden. Na 1 kilometer, we waren net door de poort van de tolweg zagen we de plek liggen; achter een talud met uitzicht op de groene weides uit het zicht van de weg. Morgen kunnen we zo naar boven en de weg weer oppakken. Prima dus.
We konden de tent droog binnen halen. Na een uurtje fietsen begon het te miezeren en dat hield niet meer op tot in Langmusi. De fietstocht was weer erg leuk. We konden vanaf de weg zien dat yaks gemolken werden. Ook passeerden we veel nomaden “dorpen”met hun tenten, een brommer naast de tent,het vee en veel waakse honden, die gelukkig voor ons bijna altijd aan de ketting liggen. Rond koffietijd waren we nat en koud geworden. We kochten wat fruit en water bij een winkeltje. De eigenaresse nodigde ons uit om bij de kachel even warm te worden. Boven de kachel draaide een gebedsmolen rond door de warmte die omhoog steeg. Erg ingenieus bedacht. We hadden trek in koffie en pakten deze uit de tas voordat ons boterthee zou worden geserveerd. We boden de eigenaresse en haar zuster ook koffie aan. Ze namen samen één beker, maar of ze het lekker vonden? Ze trokken er helemaal een raar gezicht bij. Na een half uurtje fietsten we weer warm en met goede moed verder.
Na 84 kilometer kwamen we in Langmusi aan. We hebben gekozen voor een hotel waarbij we vanuit ons raam de gebedsvlaggen zien wapperen. Het dorp hebben we aan het eind van de middag even snel bekeken. Het dorp is één modderige straat met wat eettentjes, winkels en een paar hotels. Op de heuvels aan de rand van het dorp hebben we 2 kloosters zien liggen die we morgen gaan bekijken. Er lopen veel khamba's en monniken rond. 's Avonds hebben we bij een eettentje gegeten die in de lonely planet werd genoemd,ze spraken hier wat Engels,en er was zelfs een redelijk uitgebreid Engels menu. Tot onze verbazing serveerden zij grote porties gebakken aardappelen en kip. Het was heerlijk. Toen we terug waren op onze kamer konden we een warme douche nemen. Tussen 19.00 uur en 21.00 uur is hier n.l. warm water. Het dorp ligt op 3300 meter. De hotelkamer zelf is echt koud. We liggen warm gekleed in bed, de verwarming gebruiken ze nu nog niet.
Vanmorgen hebben we ontbeten met een pannenkoek met honing, thee en koffie. Daarna zijn we naar het klooster bovenop de berg gewandeld. Het was prachtig weer en het klooster schitterde in de zon. Toen we boven kwamen waren de monniken net aan het debatteren op het plein. Het was een drukte vanjewelste. Een student zat op de grond en werd bestookt met theologische vragen door medestudenten. Het ging gepaard met klappen in hun handen, gejoel en veel geluid. Het was bijzonder om te zien. Een hogergeplaatste monnik met een prachtige gele muts op hield alles in de gaten en liep wat heen en weer. Nadat er op een grote schelp geblazen was gingen alle monniken naar binnen. Er gebeurde binnen van alles; er werd heen en weer gelopen en gerend, thee en tsjampa werden uitgedeeld en er werden mantra's opgezegd. Het kwam best chaotisch en rommelig over, maar dat komt misschien ook omdat je niet van alles de bedoeling weet. Even verderop kwamen we bij een tempel waar net een “dienst” bezig was met oudere monniken. We mochten vanuit de deuropening alles bekijken.
Na de lunch zijn we het klooster aan de andere kant van het dorp gaan bekijken. Wat een verschil! De gebouwen, woningen van monniken en tempels zagen er heel vervallen uit. Er was veel dicht en er liepen weinig monniken rond. Het had een beetje een bizarre uitstraling. Een tempel die wel open was had allemaal schedel afbeeldingen op de rand van het dak en aan een balkon hingen allemaal opgezette dieren. Door de rivier te volgen kwamen we bij een aantal grotten met Tibetaanse inscripties. Ook zagen we gebedsmolens in de rivier staan. De waterkracht gebruikten ze om de molens aan te drijven. Al met al was het de moeite waard.
Het had gevroren toen we op stonden. Rond 8 uur zaten we op de fiets en reden we Langmusi uit. We reden al snel tussen de “grasslands” door. We zagen een herder die zijn vee met een slinger en stenen de goede kant op stuurde. Het was mooi om te zien hoe handig hij hiermee omging. In het veld stond een gebedsmolen die op de wind werkte. Ook weer leuk gevonden. Het traject was niet erg moeilijk om te fietsen. In het begin hadden we wat tegenwind en moesten we klimmen. Na de tunnel was het heuvelachtig. De weidsheid van de “grasslands” met daarop de yaks en de nomaden tenten was echt prachtig om te zien. We zagen vandaag ook voor het eerst vrouwen op paarden die bij het vee waren. Hier zijn de paarden nog niet vervangen door brommers en motoren. Onderweg nog 2 kraanvogels gezien. Deze vogels doen China aan als ze op trek zijn. Vlak voor Zoïge werden we ingehaald door Chinese toeristen op motoren. Zij zetten ons uitgebreid op de foto en film. Een gesprekje was verder niet mogelijk. Ze spraken geen van de 3 een woord over de grens. Dat valt ons ook echt op. Weinig Chinezen die wij hebben ontmoet spreken Engels,maar ja ook weinig wereldfietsers spreken chinees.
Bij het binnen rijden van Zoïge was er een uitgebreide politiecontrole. Ook wij moesten er aan geloven. De paspoorten werden meegenomen in een busje en we moesten wachten. Na een kwartiertje bleek dat er iemand opgeroepen was die Engels sprak en de zaken verder afhandelde. In verband met de komende feestdagen (het 60 jarig jubileum van de volksrepubliek China) zijn er verscherpte maatregelen. We hebben al veel meer politie en militairen op de weg gezien en de controles zijn ook uitgebreid. Gelukkig was alles goed en konden we door fietsen. In een eenvoudig hotel zijn we ingecheckt. Het stadje zelf was al helemaal versierd voor de komende dagen. Verder hebben we veel politie zien rond rijden en liepen er veel khamba's rond. Het stadje kwam een beetje wild en ruig over. Dat ons hotel ook bezocht werd door veel khamba's merkten we 's nachts. Er werd volop geschreeuwd over de gangen van onder naar boven. Het was ons al op gevallen dat zij een zeer luide stem hebben en roepen(schreeuwen) naar elkaar om iets te vertellen. Toen we vanochtend vroeg weg wilden gaan konden we onze borg nog niet innen. Opa de nachtwaker lag op de bank en was niet van plan om van zijn slaapplaats op te staan. Hij probeerde Hanneke wat wijs te maken waar de meisjes van het hotel sliepen, maar daar snapte zij niets van. Toen er na aandringen niets gebeurde ging Hanneke op z'n Khamba's roepen dat zij weg wilde en tikte zij met de sleutel op de ijzeren trapleuning. Het geluid kwam zeker daar waar de meisjes sliepen. Uiteindelijk kwamen zij hun bed uit en konden we onze borg innen.
Het was weer een stralende dag. Een strak blauwe hemel en om half 9 reden we al in korte broek en shirt en dat op 3500 meter! Het was een prachtige fietstocht. We waren getuige van het vangen van Yaks. Een aantal ruiters met slingers dreven de yaks op tot ze in een vrachtwagen zaten. Aan de overkant werden andere yaks gemolken. We konden er dichtbij komen en alles zien. Het scheelde niets of we mochten het zelf proberen. We konden hun nomaden tent nu ook goed zien. Net een ouderwetse bungalow tent, maar dan met een houten frame en tentdoek van yakwol. De scheerlijnen zijn geknoopt van Yakwol . Het traject was heuvelachtig, we bleven op gemiddeld 3000 meter hoogte fietsen. We zagen nog hele velden met edelweiss.
Vanmorgen toen we de tent open ritsten lag er ijs op de tent. Na een ontbijt in het zonnetje zijn we begonnen aan weer een prachtige tocht door de bergen. Veel begroeiing was al aan het verkleuren en we zagen bossen met grote dennenbomen op de hellingen. We klommen tot een “pas “ van 3800 meter. Toen we door de tunnel kwamen zagen we de weg al beneden liggen. We kregen een super afdaling van kilometers lang. Zo'n 20 kilometer voor Songpan zagen we ander soort huizen. De huizen hadden 3 verdiepingen, niet van leem en poep maar van hout gemaakt en echt mooi. De vrouwen die we zagen zagen er ook anders uit. Ze droegen andere hoofddeksels en mooie versieringen naast hun gezicht. Later bleek dit de minderheidsgroep van de Quiang te zijn. Het laatste stukje tot Songpan was wat drukker en de weg was slechter. Ze waren bezig met de weg.
Na 83 kilometer kwamen we in Songpan aan. Het stadje komt erg leuk over. Vooral het oude gedeelte heeft leuke straatjes, mooie pandjes en een oude stadsmuur met een poort.
De volgende dag zijn we na het ontbijt het stadje gaan bekijken. We zagen een groep toeristen net wegrijden op paarden voor een trek in de omgeving. De twijfel om eventueel zo'n trek te doen was in één keer weg. Dat gingen we maar niet doen. Het stadje was erg leuk.
De volgende dag zijn we gaan fietsen richting Chengdu. De weergoden waren ons weer goed gestemd, het was droog!. We hadden verschillende verhalen over de weg gehoord ,die erg slecht zou zijn en er is ons zelfs geadviseerd om de bus te nemen. De weg ging door de bergen. Er werd veel aan de weg gewerkt i.v.m. verwoestingen die door de aardbeving van vorig jaar aangericht waren. Sommige stukken waren inderdaad modderig en glad, maar al met al was het goed te doen. We hadden geluk dat we vooral zijn gedaald. We kwamen door veel dorpen waar je de wederopbouw goed kon zien. Grote nieuwe huizen naar de bouwstijl van vroeger. In de straten was veel volk en er hingen bijna bij alle huizen Chinese vlaggen. 1 oktober , 60 jaar Chinese republiek werd gevierd, maar hoe dat hebben we verder niet gezien. Na 78 kilometer kwamen we in een dorp waar we vroegen of er een slaapgelegenheid was. Tot onze verbazing werden we bij het aardbevingsmuseum gebracht waar ook kamers verhuurd worden. Het ziet er nu buiten seizoen en vervallen uit. Wij waren er mee geholpen, want een kampeerplek hadden we de hele tocht niet gezien. Wat ook prettig is dat we zelf kunnen koken. Na een douche zijn we in het museum gaan kijken. Het ging over de aardbeving van 1933 en de Quiang cultuur. Het is wel even confronterend als je ziet hoe vaak hier al aardbevingen zijn geweest. Gauw vergeten maar!
De weg naar Maoxian was bergachtiger dan we verwacht hadden. Stukken weg waren erg slecht en we merkten dat veel Chinezen in auto's opgefokt reden. Ze hielden geen rekening met anderen en ons. We moesten oppassen om niet van de weg gedrukt te worden. Verder nog gekeken bij een imker die de honingraten inspecteerde. We hebben direct onze honingpot aangevuld met heerlijke honing.
Na 70 kilometer kwamen we in Maoxian aan. Na wat zoekwerk vonden we een hotel dat er luxe en netjes uitzag. De boiler bleek het niet te doen en we zijn tot 2x toe naar een andere kamer verhuisd en zijn uiteindelijk weer in onze oude kamer terecht gekomen. We hebben ons toen maar gewassen met heet water uit de waterkoker. 's Avonds na het eten gekeken bij het dansen. We hebben het al eerder gezien dat er 's avonds gedanst wordt door mannen en vrouwen, jong en oud. Het lijkt op volksdansen met vaste danspassen en bewegingen. Er waren ook een aantal vrouwen in traditionele klederdracht van de Quiang. We hebben genoten. Het was vandaag trouwens weer de hele dag droog. Het is behoorlijk warmer 's avonds, want we zijn inmiddels gedaald tot 1600 meter. De Tibetaanse wereld hebben we achter ons gelaten en we zitten midden tussen de Chinezen. Wel wennen hoor. Wat een ander volk.
Vanmorgen miezerde het toen we wegreden. De rest van de dag is het wisselend droog en nat geweest. Het traject was troosteloos en confronterend. We kwamen langs stukken waar we de resten van de aardbeving nog goed konden zien. Wegen die overspoeld waren door stenen, gruis en modder, huizen die in de rivier stonden, in elkaar gezakte bruggen en veel andere verwoestingen. Het is een enorme ramp geweest.
We hadden zo onze eigen 3 oktober. Met de koffie hadden we heerlijke “gedraaide oliebollen”met suiker. Daarna kregen we een aantal achtbanen cadeau vol spanning en sensatie. We bleken n.l. door een aantal tunnels te moeten die niet verlicht waren ,in lengte variërend van 1 km tot 5 km. Het was smal, er werd hard gereden en last but not least zelfs ingehaald. Het was doodeng!. We zijn op een gegeven moment gaan lopen over de afgedekte goot. We moesten erg goed kijken voor gaten en tegels die miste. Op een gegeven moment bleek er vlak voor ons een ongeluk in de tunnel te hebben plaats gevonden. Voor ons raar genoeg een voordeel omdat we hierdoor de rest van de weg door de tunnel konden fietsen, omdat het achteropkomende verkeer vast stond. Tot slot kwamen we nog bij een tunnel waar fietsers verboden waren, maar waarbij we werkelijk niet wisten hoe we anders hadden kunnen fietsen. We zijn er toch in gegaan, omdat we zagen dat de tunnel goed verlicht was en gescheiden rijbanen had. Na nogmaals 3 tunnels en een stuk snelweg kwamen we na 121 kilometer in Dujiangyan aan. We waren opgelucht dat we er waren. Het was inmiddels donker geworden en we reden met onze hoofdlampen op. Na nog wat kilometers en een aantal keren vragen kwamen we bij een luxe hotel met een lekkere douche. Daarna zijn we aan de overkant gaan eten. Heerlijk.
We werden vanmorgen gewekt door de muziek van een vrouwenclub beneden op het plein. Het was een leuk gezicht. Ze oefenden tai chi en dansjes.
We konden al direct in korte broek en shirt op de fiets. Nu we lager zaten was het een stuk warmer dan de afgelopen dagen. Met wat vragen hadden we de weg redelijk makkelijk gevonden. Ook nu is de Chinese kaart een uitkomst. Het landschap was heel groen en sub tropisch met bamboe, papyrus en mandarijn bomen . We verwonderden ons over het verschil in fietsdag met gisteren. Wat een grote verschillen toch.
Na 78 kilometer kwamen we in Qionglai aan. Een redelijk grote stad met een klein oud centrum. 's Avonds hebben we nog genoten van een groot spektakel op het plein. Er werd volop gedanst in verschillende groepen. Ook waren er mensen aan het stijldansen. Het ziet er toch wel bijzonder en raar uit als er zo'n 200 mensen jong en oud aan het bewegen zijn op traditionele Chinese muziek. Dat is je in Nederland niet voor te stellen.
Met een zonnetje reden we de stad uit en het voelde al direct tropisch warm aan. We zagen veel thee plantages waar volop geplukt werd. Na 77 kilometer kwamen we in Ya an aan. We moesten even zoeken om een aardig hotel te vinden.
De komende dagen tot Kanding hebben we geprobeerd zo te plannen dat we er niet eerder zijn dan vrijdag a.s. In Kangding kunnen we ons visum verlengen vanaf 12 oktober. Hierdoor zijn de fietsdagen wat korter en relaxter, Vanmorgen hebben we geen wekker gezet en om half 9 zaten we dan ook pas op de fiets. De weg was mooi, groen en door de bergen, de rivier beneden volgend. Er was veel verkeer; oppassen geblazen . De weg ging op en neer. Na 36 kilometer kwamen we in Tianquan aan. Ons hotel staat midden op “het Rembrandtsplein”. 's Middags kregen we bezoek van de politie. Ze controleerden onze paspoorten en visa. Alles was goed. In dit hotel de eerste kakkerlakken gezien sinds we op reis zijn.
Na een nacht regen konden we gelukkig toch droog wegfietsen. Het was behoorlijk nevelig in de bergen wat wel mooi en sfeervol was. De weg slingerde tussen de bergen omhoog. We hadden steeds mooi zicht op de rivier beneden en de groene bergen aan de overkant van de rivier. Het was wel druk op de weg; vandaag was de laatste vakantiedag voor veel Chinesen. Er werd volop gescheurd en we werden steeds luid toeterend ingehaald. Dat er vakantie was hadden we ook al eerder in de gaten door een groot aantal Chinese fietsers die wij onderweg zijn tegen gekomen. Ze lijken het fietsen echt te hebben ontdekt. Na 52 kilometer kwamen we in een dorp aan met heel veel restaurants en één hotel. Gelukkig dus. We zitten inmiddels weer op 1600 meter. Alles voelt vochtig en klam . Wat verder nog op viel waren de vele visrestaurants. Voor wie koken ze allemaal vragen wij ons af.
Met nevel en miezer gingen we de bergen verder in. Op een gegeven moment was er zo'n dikke mist dat we het eigenlijk eng vonden en onze hoofdlampen hebben opgezocht. De weg was mooi maar door de mist konden we niet heel veel zien. Na een klim van zo'n kleine 20 kilometer kwamen we bij een verlichte tunnel van 4 kilometer. Eenmaal op een hoogte van 2400 meter daalden we af naar Luding. Een afdaling van zo'n 20 kilometer. Gelukkig trok de mist op en konden we daarna volop genieten van de uitzichten. We zitten inmiddels weer op 1500 meter.
Vanaf Luding naar Kanding moest er geklommen worden. De eerste 28 kilometer volgden we de rivier en bleven we op zo'n 1500 meter. Daarna ging de weg slingerend naar boven. Het was een mooie weg en er was beduidend minder verkeer. We moesten door 3 tunnels, maar gelukkig waren deze redelijk verlicht. De eerste gebedsvlaggen en rotstekeningen van Boeddha zagen we weer. Het wordt duidelijk weer meer Tibetaans. Na 52 kilometer en 1450 hoogte meters kwamen we in Kanding aan.
Maandag is het bureau voor visum verlenging open. Als we de verlenging krijgen gaan we beginnen aan de laatste 500km door China, ook de zwaarste ,over hoge passen deels langs de Sichuan -Tibaten highway,met steeds kouder wordende weersomstandigheden.



.