3x is scheepsrecht

Vanmorgen waren we na 5 kilometer al bij de grenspost van Kirgizië.
De grens over hadden we direct een prachtig zicht op de groene vlaktes met paarden, yaks en yurts. Verbazend te zien hoe het landschap totaal verschilde met dat van de afgelopen dagen, Ook peak Lenin lag er mooi bij. De afdaling naar Sari Tash was één groot spektakel.
In het dorpje hebben we de boodschappen gedaan en werden we door een aantal Kirgiziërs voorzien van tomaten, paprika;s en brood. Heel aardig.
Met toch een behoorlijk balend gevoel lieten we vervolgens de zijweg richting de Irkestam Pas en China voor wat het was en begonnen we de fietstocht naar Osh, om van daaruit met een bus/auto naar Bishkek te reizen voor de derde ,en laatste poging om het Chinese visum te bemachtigen. De beklimming van de pas direct na het passeren van het dorp was loodzwaar,vooral door de zeer harde tegenwind .
Eenmaal op de top kwam er een mooie afdaling, maar niet voor lang. We moesten alsnog omhoog langs een weg in aanleg ; gravel en zand. Ook deze pas tot 3615 meter was niet niets. Veel lopen,duwen en sleuren ,wat door de ijle lucht ook nog eens gepaard ging met veel gehijg en soms....... !
Gelukkig volgde nu wel een mooie lange afdaling door een groene kloof met langs de rivier yurts en vee. Een plaatje! Na 61 kilometer kwamen we in Ak- Bosogo aan. Net na het dorp konden we de tent neerzetten achter een huis in aanbouw. De lunch was er door het vele klimwerk en de wind bij ingeschoten, maar het diner maakte alles weer goed. Brood met een lekker groente prutje en een gekookt ei.
De volgende dag was de tent nog nat van alle regen die in de nacht gevallen was. Het knapte gelukkig snel op. We reden een kloof door, langs een paar mooie dorpjes. Je ziet dat de huizen iets luxer en anders gebouwd zijn. Bijna alle huizen hebben een tuintje met wat groente en soms vee. Veel jongens en mannen rijden op paarden. Het ziet er echt anders uit dan in Tadzjikistan. De weg die wij moesten fietsen was heel slecht maar ook heel mooi. Er werd door de Chinezen hard aan gewerkt, maar wij hadden er nog geen profijt van. Gelukkig gingen wij voornamelijk naar beneden. De auto's die voorbij kwamen maakten het ons niet gemakkelijk. Enorme stofwolken waren het gevolg. Na ruim 80 kilometer kwamen we in Gülcho aan. Net buiten het dorp hebben we de tent neergezet langs een rivier. We hadden snel bekijks van de familie die naast ons woonde. Oma, dochter en de kinderen waren nieuwsgierig naar wat we gingen eten en hoe de tent er uit zag. Het feit dat we ons gingen wassen was de reden dat zij ons alleen lieten .
's Nachts had het weer volop geregend, maar we hadden er gelukkig geen last van ondanks de rits die het begeven heeft. Met wat knijpers en de hoes van Anne voorkomen we tot nu toe echte rampen. Tijdens het ontbijt kwam één van de kinderen nog even kijken en daarna lag de weg weer voor ons open. We wisten dat we een klim moesten maken. Van zo'n 1600 meter moesten we klimmen tot 2400 meter. De weg begon met asfalt, dat was fijn. Helaas niet voor lang. Er kwam gravel en het werd stoffig. Gelukkig viel het klimmen mee en waren we snel op 2200 meter. Toen zagen we de echte pas voor ons liggen. We bleken nog meer omhoog te moeten dan we dachten. Anne zijn horloge had een lichte afwijking met de GPS. De Chinezen waren ook met deze weg bezig maar nu hadden we er wel profijt van. Het laatste stukje naar de pas was zelfs asfalt. Eenmaal over de pas zagen we allemaal yurts waar kumys (gegiste paardenmelk) verkocht werd. Vanaf dat moment mochten we afdalen. Prachtig door dorpjes, yurts, grazende paarden en mooie landschappen. De afdaling was tot Osh, zo'n 60 kilometer wat een luxe.
In Osh hadden we snel een redelijk hotel gevonden dankzij de LP. We konden ons sinds tijden weer douchen echt lekker dus. 's Avonds zijn we nog even een rondje gaan maken voor het eten en hebben we een chauffeur gesproken die ons wel naar Bishkek wil brengen. Ook bij ons hotel hebben we geïnformeerd en daar horen we de volgende dag wat van.
Vandaag een lekkere rustige dag gehouden; geïnternet, gewassen, gelezen en de markt bezocht. Een hele uitgebreide en ruim gesorteerde markt. Wat een verschil met de dorpjes langs de Pamir Hway waar nauwelijks wat te krijgen was. We hebben een Ak kalpak (Kirgizisch petje )gekocht voor iets meer dan een euro. Hoe kunnen ze het er voor maken. Toen we terug kwamen in het hotel en wat over en weer hadden gepraat met de mevrouw van het hotel en onze franse buren hebben we besloten om een busje voor ons vieren te regelen. We konden de fietsen in de bus zetten om het uit te proberen en hebben voor de volgende dag 7 uur afgesproken.
De chauffeur was stipt op tijd. Om half 8 reden we Osh uit. Een forse rit was het. Het eerste stuk door de vallei was mooi, maar leek erg op Frankrijk met de zonnebloem – en graanvelden. Het stuk door de bergen was heel mooi. Heel woest met enorme passen die we gelukkig niet op hoefden te fietsen, maar lui vanuit de autostoelen konden bekijken en ervaren. Het laatste stukje was weer wat meer Kirgizië. Yurten en groene vlaktes met grazende paarden. Na ruim 11 uur autorijden werden we voor het hotel afgezet. De Fransen waren er inmiddels al eerder uit gegaan om weer verder te fietsen.
Het hotel was een beetje boven budget, maar voor één nacht vonden we het prima. Na een uurtje uit puffen en douchen zijn we iets gaan eten vlakbij ons hotel. Morgen zien we weer verder.
Vanmorgen gingen we na het ontbijt als eerste langs het bureau van Nomad Information. Het meisje was erg aardig en gaf een ander reisbureau door die vaker Chinese visums verzorgd. Vol goede moed gingen we er naar toe. Na bijna een uur gewacht te hebben stonden we na 5 minuten weer buiten. Voor buitenlanders konden zij niets doen gezien de situatie in China op dit moment. Het was een soort koude douche. Na de koffie probeerden we nog een ander reisbureau die maandag meer kan vertellen. Vervolgens stond het zoeken van een ander hotel op het lijstje. Niet echt gemakkelijk. Na de nodige uurtjes en kilometers door de stad kwamen we uiteindelijk uit bij een soort “chinees” hotel. Een redelijk alternatief voor wat er verder is. Het valt ons op dat in de steden in Centraal Azië het met hotels echt zeer matig gesteld is. De prijs kwaliteit is prut. De afweging is dan soms moeilijk. Aan het eind van de middag hadden we weer een plekje. Vanmorgen werden we wakker na een rumoerige nacht. De hele nacht was er muziek en mensen gelach. Mogelijk heeft het te maken gehad met het feit dat het zaterdagavond was. We zullen zien.
Vandaag hebben we de was gedaan, geïnternet, wat in Bishkek rond gelopen en gelezen. Alle foto's en het verslagje van Tadzjikistan staan weer op de reissite. Het ging best gemakkelijk. In het eettentje waar we gisteren gegeten hebben konden we onze Oliver Twist omruilen voor een Nederlandse detective. Niet verkeerd dus.
Maandagmorgen stonden we om half negen op de stoep bij het reisbureau. Met 5 minuten stonden we weer buiten. De medewerkster was uitgegaan van oude informatie. Zij konden niets voor ons doen.
Dan maar zelf naar de Chinese ambassade. Er stond al een een hele groep mensen te wachten. Nadat we onze namen op een geïmproviseerde lijst hadden geschreven begon het wachten. Van een groepje toeristen die er al stonden konden we twee formulieren kopen die we in moesten vullen. Zij hadden er net een aantal gekopieerd. Na ruim twee uur kwamen de andere toeristen uit het kantoor met de mededeling dat zij woensdag een visum konden ophalen zonder “letter of invitation”. We kregen weer hoop. Het wachten werd nog spannender. Zouden we nog op tijd naar binnen mogen? Het was inmiddels half twaalf. Om kwart voor twaalf waren we de eerste op de lijst. De deur ging nog een aantal keren open, maar er werden vanaf dat moment alleen nog maar mensen uit het kantoor gelaten. We baalden enorm. Er werd gezegd dat we woensdag terug moesten komen en zitten dus weer twee dagen in spanning. Op de valreep vroegen een aantal Fransen nog informatie over het verkrijgen van een visum en hen werd gezegd dat je een “letter of invitation” nodig hebt. Nu snappen we er dus echt niets meer van.
Chagrijnig gingen we weg en zijn we in een park iets gaan eten. Daar kwamen we gelukkig wel weer op andere gedachtes over het vervolg van de reis. 's Middags hebben we een start gemaakt om het idee te onderzoeken om vanaf hier naar Almaty in Kazachstan te fietsen en vervolgens een vlucht naar Miami te boeken om van kust naar kust te fietsen (the Southern tier). .
De wachtdag zijn we verder gegaan met het uitdenken van het eventuele nieuwe fietsplan; geïnternet, gelezen en over alles nadacht. Het maakt het wel ingewikkeld dat je er nog niet helemaal voor open kan staan omdat het visum van China nog door zou kunnen gaan.
Om kwart voor 6 ging de wekker. We wilden echt heel vroeg voor de deur zitten van de Chinese Ambassade. Toen we om even voor half 7 uit het busje stapte kwam de eerste andere bezoeker ook al aanlopen. We stopten een namenlijst tussen de deur met onze namen bovenaan. Vervolgens groeide de lijst snel. Om half negen stonden er al zeker 25 namen op de lijst. Toen de agent die zorg draagt voor het openen van de deur de namenlijst en de groep mensen zag staan haalde hij de lijst weg en vertelde dat er een rij gemaakt moest worden. Dat had wel wat voeten in de aarde omdat er ondertussen mensen waren weggegaan toen ze hun naam op de lijst hadden geschreven. Wij waren de eersten dus wij hadden hier gelukkig geen last van. Om kwart over 9 mochten we naar binnen. Er werd gevraagd naar de reden om naar China te gaan. Toen wij vertelden dat we daar kennissen wilden bezoeken en toerist waren werd er gevraagd naar de “letter of invitation”. Nu werd het echt spannend. Onze uitnodigingsbrief van familie van kennissen om op bezoek te komen werd weer te voorschijn gehaald , door iemand anders gelezen en onder tussen was de volgende persoon aan de beurt. Toen er dan ook tot twee maal toe gevraagd werd of het visum “gewoon”of “expresse “behandeld moest worden keken wij beiden om naar de man achter ons. Wat bleek de vraag was voor ons. We kozen uiteraard voor “expresse”en mogen de paspoorten vrijdagmiddag ophalen.
Te gek en nooit meer verwacht natuurlijk. We kwamen helemaal dizzy uit het kantoortje. We konden het niet geloven. We hebben direct iets lekkers voor bij de koffie gekocht. Even bijkomen.

's Middags zijn we naar de Osh bazaar gegaan om het vervoer alvast te regelen voor zaterdag a.s terug naar Osh. Het plan is nu om per auto terug te gaan tot Sary Tash en daar de route weer op te pakken. We hebben een voorlopige afspraak gemaakt met een man. Daarna nog wat op internet gekeken en geluierd. 's Avonds zijn we lekker bij de Turk gaan eten want de Chinees was aan het verbouwen. Dat hebben we dus nog te goed. Op het grote plein hebben we daarna naar het waterorgel zitten kijken. Het was zeer vermakelijk om allerlei gezinnetjes te zien genieten van alles.
De volgende dag hebben we de fietsen gedemonteerd omdat we voor het vervoer naar Osh een kleinere wagen hebben dan op de heenweg. Bij toeval kwamen we terecht in een winkel van North Face. We hebben daar lekkere dikke handschoenen kunnen kopen voor als we in China gaan fietsen voor een bedrag van 3 ½ euro.
's Middags was het dan zover en hebben we de Visa opgehaald. Alles was in orde. Tegen betaling van 100 dollar stonden we weer buiten met mooie Chinese visum stickers in onze paspoorten. Morgen om 6 uur rijden we met een taxi weer terug naar Osh. Een ritje van zo'n 10 uur........... Te minste als de fietsen en alle bagage in de auto passen. Dat moeten we nog maar afwachten. Hoe dan ook China here we come!!!!!!!!.

Vanmorgen was er even paniek want de sleutel van de garage was nergens te vinden. Alle spullen moesten binnen door naar buiten gebracht worden. De vrouwen van het hotel vonden het erg vervelend en sjouwden ijverig mee. Toen zij ieder met een fiets op de rug aan kwamen grepen we in en namen we de fietsen over. De fietsen konden met wat pas en meet werk net aan in de auto. Om 11 uur waren we in Sary Tash. Na het in orde maken van de fietsen zijn we naar het dorp gefietst. We wisten even niet wat we zouden doen, in een homestay of kamperen net na het dorp. We kozen voor het laatste. Het was even lastig toen het begon te waaien en te regenen. Uiteindelijk konden we onze tent neerzetten bij een boeren gezin op het erf. We werden direct uitgenodigd om thee te drinken en ons te warmen bij de kachel. Na een half uurtje zochten we de tent op waarna het gezin bij ons in de tent op bezoek kwam. Privacy is hier een onbekend begrip,soms lastig mee om te gaan. Uiteindelijk hebben we ze weggestuurd door botweg te zeggen dat we alleen wilden zijn en vroeg wilden slapen om rust te hebben. Niet leuk om te doen natuurlijk.

Toen we de volgende morgen de tent open deden lag er ijs op de tent en we zagen de bergen prachtig voor ons liggen. We konden ons warmen aan de zon toen we ontbeten. Daarna waren we klaar voor de weg naar China. Het klimwerk begon direct. Het was echt weer even wennen na zoveel rustdagen, bovendien kwamen we van 800 meter en fietsten nu op meer dan 3000 meter. We hadden geluk dat de Chinezen volop met de weg bezig waren waardoor de weg de eerste 40 kilometer uit gravel bestond wat platgewalst was. De laatste 10 kilometer was moeilijk te fietsen. Losse keien, zand en eigenlijk geen vlak stukje waar je langs kon zonder te hobbelen. De weg zelf was onbeschrijfelijk mooi. Groene vlaktes met hoge besneeuwde bergen op de achtergrond. Er stonden yurts en tenten. Er was van alles te zien. Vrouwen waren bezig met spinnen, kumys maken, kinderen speelden rond het huis en de jongens reden op paarden rond. Veel vee liep vrij rond; paarden, koeien, schapen, geiten en een enkele yak. Op een gegeven moment kregen we nog een paardenshow te zien. Niet voor ons bedoelt, maar wel heel leuk. Een paard moest achter het hek en ontsnapte iedere keer weer. 2 jonge knullen reden met grote snelheid op hun paarden en probeerden het paard te vangen. Schitterend om te zien.
Na 51 kilometer hielden we het voor gezien. We hadden er heel wat klimmen en dalen opzitten. Bij een rivier hebben we de tent neergezet. Morgen gaat een tweede klim beginnen naar de Irkestam pas en hopen we de grens van China te passeren.

Met een dreigende lucht achter ons stapten we op de fiets. Toen we net met de klim waren begonnen barste het los. Hagelstenen en regen kregen we gratis bij ons fietstochtje. De grens van Kirgizstan was er eerder dan we verwacht hadden. Net na het dorp Nura, wat bestond uit allemaal woningen van oude zeecontainers kwamen we bij een politiepost. Na nog 5 kilometer stonden we voor de grens post van Kirgizstan. Het bleef doorregenen en het was koud. Na de nodige afhandelingen konden we door.

De Stan-landen laten we achter ons. We hebben er prachtig gefietst,in een vaak overweldigende natuur,met overwegend zeer vriendelijke en gastvrije mensen. Iets wat we niet snel zullen missen is de bureaucratie; het gedoe om iets voor elkaar te krijgen. En nu........op naar het volgende avontuur; China.