Chinese big brother is watching you ...! (3)

Kanding
Vanmorgen zijn we vol spanning naar de PSB gelopen voor de tweede verlenging van ons visum. Het bureau was nog dicht. Om 9 uur konden we naar binnen. De jongen achter de balie vroeg naar de papieren van het hotel. Deze hadden we nog niet dus gingen we daarvoor terug. Eenmaal terug bij de PSB was er een dame. Zij zag dat het onze tweede verlenging was en deed overkomen dat het dan niet meer kon. We legden uit dat we nog maar 1x 30 dagen nodig hadden om naar Kunming te komen en dan naar Thailand zouden reizen. Ondertussen gingen wij “rustig door” met het invullen van een gekregen formulier terwijl zij een telefoontje pleegde. Na het telefoongesprek nam de dame alles in en ze vroeg ons te gaan zitten. Zou het dan toch echt gaan lukken? Z We kregen een bankoverschrijving om aan de overkant te kunnen betalen en hoorden vervolgens dat we aan het eind van de middag de visa konden komen halen. Super dus! Nooit verwacht, wel gehoopt en .....gekregen.
Na 3 rustdagen zaten we vanmorgen weer op de fiets. Vanuit het dorp begon de klim direct. Een warming up zat er niet in. De weg was niet meer dan een smal, modderig pad . We twijfelden dan ook of we de goede weg hadden genomen, temeer omdat beneden een gladde asfaltweg lag. Na een aantal keren vragen, waren we er dan toch echt van overtuigd. We fietsten op de 318 naar Litang,de sichuan-tibetan highway.
De weg ging steil omhoog door de bergen. We fietsten gemiddeld zo'n 4 kilometer per uur. We stegen per 2 kilometer ongeveer 100 meter. Behoorlijk dus. We hadden geluk toen de bewolking even weg was dat we de top van de Minya Konka zagen. Deze berg is 7556 meter hoog. De Tibetanen zeggen over deze berg dat je wel 10 jaar moet mediteren om deze berg volledig te leren kennen. De meeste tijd schijnt de berg in de wolken te liggen.
Na 24 kilometer en 1200 hoogte meters konden we de tent neer zetten op een plekje iets van de weg. Niet helemaal uit het zicht, maar we wilden niet hoger. Zo konden we rustig acclimatiseren op 3700 meter.
Toen we de volgende ochtend de tent open ritsten zagen we rijp op de bomen en struiken.
Na het opbreken van de tent begonnen we aan het laatste stuk naar de pas van 4270 meter. Aanvankelijk fietsten we in de mist, maar na een tijdje fietsten wij boven de mist uit. Een strak blauwe hemel boven de bergen en beneden ons één grote mist wolk. We zagen de top en later ook een groter deel van de Minya Konka. Wat een geluk hadden wij. Boven aan de pas waren gebedsvlaggen,een stoepa en een tempeltje. De afdaling was prachtig. De huizen die we passeerden waren anders dan wat we tot nu toe gezien hadden. Prachtig beschilderde ramen, decoraties langs de daken, op de derde verdieping een soort dakterras en een offerplaats die je ook altijd bij tempels ziet. We waren weer terug in de Tibetaanse wereld. We bleven een tijd op ongeveer 3500 meter fietsen en kwamen door verschillende dorpen. Na 60 kilometer begon de klim naar de volgende pas van 4420 meter. Op bijna 3800 meter zagen we een plekje waar we de tent op konden zetten.
De zon scheen al op de bergen tegenover ons toen we wakker werden. Tijdens het ontbijt kregen we nog even bezoek van wat Tibetaanse jongens.
Nadat we de boel hadden opgebroken was het klimmen geblazen. Het landschap was prachtig. Overal mooie herfstkleuren, een strak blauwe lucht, heel mooi licht en sneeuwwitte bergen in de verte. Een plaatje! In lange lussen kronkelde de weg omhoog. Na 12 kilometer waren we bij de top. Op het bord stond 4412 meter. Anne's hoogtemeter en GPS gaven echter 4312 meter aan. Op de pas stonden Chinezen te fotograferen. Ook wij moesten er aan geloven.
Na het nemen van wat foto's en ons kopje koffie fietsen we richting de volgende top. Dit ging geleidelijk. We hadden weer prachtige weidse uitzichten. Na 5 kilometer waren we bij de pas van 4337 meter. Hier hebben we weer genoten van de gebedsvlaggen, de stoepa en het uitzicht. We zagen beneden ons de weg richting Yajijang liggen. Een afdaling van 51 kilometer! Zo mooi hadden we het nog niet gezien en gehad. Het landschap was adembenemend, de dorpen heel mooi en de opgewekte mensen die ons gedag zeiden en zwaaiden; bijzonder. Na 65 kilometer kwamen we in Yajijang aan en hadden we redelijk snel een hotel gevonden.
De volgende morgen zijn we na het ontbijt boodschappen gaan doen voor de komende 3 dagen tot Litang. We kwamen op een binnen markt terecht waar behalve groente en fruit ook yakvlees verkocht werd. Met kop en al hingen de yaks aan vleeshaken; je zou eens twijfelen of het wel yakvlees was.
Het stadje was verder een kleurrijk gebeuren. Er liepen veel mooie mannen en vrouwen rond en ze zaten op stoepjes met elkaar te praten. Sommige mannen dragen hun haar of nephaar in een vlecht over hun hoofd geknoopt met mooie kralen aan de zijkant net als veel vrouwen. Ook hebben veel mannen een hoed op. We hadden weer veel te zien en zij ook want we waren zelf ook een bezienswaardigheid. Morgen gaan we weer op de fiets. We zijn er weer klaar voor.
Toen we het dorp uit fietsten konden we nog net wat Tibetaanse oliebollen meenemen voor bij de koffie. De weg ging direct omhoog. Na een wat rommelig dorp fietsten we al snel in een mooi herfstlandschap. Prachtige kleuren en ..........prachtig weer! We bleven de rivier volgen en kwamen door een enkel Tibetaans dorp met loslopende varkentjes. Tijdens de lunch stop stopte een ander fiets stel uit Nederland. Met elkaar hebben we even een kop koffie gedronken en verhalen uitgewisseld. Toen wij na 23 kilometer op 3965 meter kwamen lag er een mooi kampeerplek voor ons.
Vandaag was het weer een bijzondere fietsdag. Morgen klimmen we verder tot een pas van 4300 meter.
We konden ontbijten in de tent met het zonnetje dat naar binnen scheen. Daarna alles ingepakt en op pad gegaan. De eerste pas op 4444 meter was goed te fietsen . Het landschap was erg mooi. Bovenaan de pas was een gezin aan het offeren met wierook, drank en het opzeggen van allerlei mantra's . Bijzonder om te zien. Alle keren dat wij bij een pas kwamen lag deze er verlaten bij. Nu niet. Daarna was er een kleine afdaling en klommen we vervolgens tot 4456 meter. Eenmaal over deze pas stak er een sterke wind op en werd het koud. We moesten nog even en het werd steeds later. Na 63 kilometer moesten we echt een plek vinden voor de tent. Een luw plekje was niet te vinden. Balen natuurlijk. Bij het opzetten van de tent brak tot overmaat van ramp ook nog een tentstok. Inmiddels was het donker geworden. Met de hoofdlamp op heeft Hanneke de stok zo goed en zo kwaad als dat het ging gerepareerd en Anne hield de tent in bedwang. Er moesten niet nog meer stokken sneuvelen. Om half 9 stond de tent, maar waaide het nog enorm. Zou de tent het houden??? We zijn direct de slaapzakken in gedoken tot we om 1 uur lichten zagen. Er stonden een aantal khamba's bij de tent. We zeiden ze even vriendelijk gedag, we maakten ze duidelijk dat we de volgende dag naar Litang zouden gaan en vervolgens groeten we ze om weer in de slaapzakken te verdwijnen. Gelukkig gingen ze weg en zijn ze niet meer terug gekomen.
De wind was er ook de volgende dag nog. Het eerste stuk hadden we hem vooral in de rug, maar later kregen we de wind hele stukken tegen, ook als we moesten klimmen. Het was een hele zware fietstocht vandaag. We hebben 3 passen bedwongen van ieder rond de 4400 meter. We kwamen door leuke dorpen en we hadden veel grappige dingen te zien. Dan weet je wel weer waar je het voordoet. Bijna iedere brommerrijder zegt ons gedag en we zijn weer een aantal keren op de foto gezet door Chinezen vanuit busjes of door te stoppen en ons op te wachten. Dat wij met een beklimming bezig zijn hebben ze niet altijd in de gaten. Vanaf de laatste pas kregen we een prachtige afdaling cadeau tot Litang.
Na 56 kilometer waren we waar we wezen moesten. Na wat zoekwerk kwamen we in een leuk hotel waar de andere Nederlandse fietsers ook zitten. Helaas moeten we morgen verkassen omdat de kamers gereserveerd zijn voor een groep. 's Avonds zijn we heerlijk uit eten geweest. Boven dit restaurant bleek ook een hotel te zitten. Nadat we de kamer gezien hadden hebben we besloten om morgen daar naar toe te gaan. Prima dus.
Het verkassen was snel gebeurd. De andere Nederlanders gingen naar het zelfde hotel, waren even voor ons en kregen de kamer die wij de vorige avond gezien hadden. Wij namen een andere wat later een fiasco bleek te zijn. Het stonk er, de badkamer was smerig en het was er somber en kil. Jammer maar helaas het kan niet altijd mee zitten zullen we maar zeggen. Alhoewel, van het andere fiets stel hebben we een reserve stok gekregen en een hulpstuk. We hebben de tentstok nu redelijk kunnen repareren. We hebben er weer vertrouwen in.
Daarna zijn we uitgebreid in het stadje gaan kijken. Het is net het wilde westen met yakboys en yakgirls. Ze komen uit allerlei dorpen uit de omgeving hier naar toe om inkopen te doen in “de grote stad”. We kwamen ogen te kort.
De volgende dag zijn we weer terug gegaan naar het “oude”hotel en hebben we daarna een mooie wandeling naar het klooster gemaakt. Onderweg kwamen we veel Tibetanen met gebedsmolens tegen die de korla liepen .
Na de lunch hebben we de boodschappen voor de komende dagen gehaald en hebben we het fleece van Hanneke weg gebracht naar een kleermaakster. De rits had het begeven. Toen we vroegen wanneer het klaar zou zijn schreef zij 10 en wat Chinese tekens erachter op. 10 uur dachten we. Aan het begin van de avond schoot het bij Hanneke op eens in haar hoofd: 10 uur 's avonds dan is alles al dicht het zal wel beteken “over 10 minuten” . Als een speer zijn we naar de winkel gerend en ja hoor veel panden waren al dicht maar de kleermakerij gelukkig nog niet. Voor 1 euro 50 zit er een nieuwe rits in. Dat is nog eens geluk hebben. 's Avonds na het eten hebben we nog even gedag gezegd bij de andere fietsers. We zijn weer fris om aan het volgende stuk te beginnen.
Met lichte hagel fietsten we Litang uit. De eerste 10 kilometer was redelijk vlak fietsen. De weides met yaks en tenten lagen er mooi bij. Een kleine pas op ongeveer 4100 meter passeerden we. Veel vlaggen in allerlei soorten en maten, een rots die volop versierd was en een klooster op een heuvel. Daarna kwam een hele mooie lange afdaling. Halverwege kreeg Anne een lekke band. Snel hebben we er een nieuwe binnenband ingelegd,zodat we weer verder konden. Het plakken van de band komt later. Na 48 kilometer begon de beklimming van de Tu-er mountain. Ook nu een prachtig landschap. Veel bomen zijn hun bladeren al kwijt. We volgden de rivier tot een hoogte van 4130 meter. We vonden het na 53 kilometer goed en konden de tent neerzetten bij een haarspeldbocht. Morgen maken we de klim af tot een hoogte van ongeveer 4700 meter.
Het had behoorlijk gevroren vannacht. Het water in de flessen was bevroren. Met een strak blauwe hemel fietsten we de pas op omhoog. We stegen al snel boven de boomgrens uit. Geleidelijk bereikten we de pas op 4700 meter. Daarna volgde een afdaling naar een vallei op 4500 meter. Daar hebben we gegeten. De wind stak op. We kregen we nog bezoek van een paar nieuwsgierige Tibetanen. De kaart van China en de foto's van thuis vonden ze leuk om te zien. Vervolgens moesten we opnieuw klimmen tot 4730 meter. We dachten dat we nu het hoogste punt hadden gehad, maar dat was niet zo. Op een winderig plateau met grote keien en watertjes moesten we opnieuw klimmen tot 4737 meter. Daarna volgde een geleidelijke afdaling. Door de wind en het vele klimmen was het een pittige fietsdag vandaag. Na 51 kilometer hebben we de tent neergezet een stukje van de weg achter grote rotsen en keien. We zitten nu met alle kleren aan in de slaapzak te wachten tot de soep klaar is. We zitten nu op 4400 meter. Het beloofd een koude nacht te worden.
Het werd inderdaad een hele koude nacht. Voor het eerst echt met nog meer lagen kleding aan geslapen. Een prachtige sterrenhemel was er te zien toen we er 's nachts uit moesten. 's Ochtends was het water bevroren en de tent had een dun laagje ijs aan de buiten en de binnen kant van het tentdoek. We hadden erg veel geluk dat de zon net boven de berg uit kwam en ons al snel kon verwarmen. We konden buiten ontbijten. Daarna hebben we ons goed aangekleed voor een prachtige afdaling naar Sandui. We kwamen al snel in een vallei met naaldbomen. Sommige bomen waren oranje gekleurd en de rivier schitterde in de zon. Een plaatje was het. Onderweg nog een hele oude rotstekening gezien. Mogelijk duizenden jaren oud en goed bewaard gebleven omdat het net onder een soort uitstulping zat. Er hingen allerlei Tibetaanse gebedsvlaggen bij. In Sandui, waar we de eetvoorraad gelukkig konden aanvullen dronken we koffie. Een Tibetaanse vrouw kwam even kijken, holde naar haar huis en kwam met een stuk yakkaas en een thermoskan boterthee terug. Heel aardig natuurlijk. Daarna begon de klim naar 4750 meter. Na 13 kilometer waren we er en daalden we af naar 4500 meter. Vervolgens wachtte er een nieuwe pas van 4800 meter van 4 kilometer. Ook nu was de wind een storende factor. Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht. Als beloning voor onze inspanning kregen we een super afdaling cadeau. We daalden af naar een vallei. Na 53 kilometer konden we onze tent neerzetten bij een rivier . We zitten inmiddels weer een stukje lager n.l. op 4100 meter.
Het werd wederom een hele koude nacht. We werden voor ons doen laat wakker en na een kwartier konden we al in het zonnetje ontbijten. De afdaling van de vorige dag ging gewoon nog verder. Het was weer adembenemend. 35 kilometer lang alleen maar naar beneden (een enkele klimmetje daar gelaten) en maar genieten van het mooie herfstlandschap en een enkel dorpje. We werden door een familie geroepen om even te komen kijken. Zij waren bezig met het verbouwen van hun huis. We namen de uitnodiging graag aan, omdat we de prachtige Tibetaanse huizen al wel van de buitenkant hadden gezien, maar niet van binnen. We wisten niet wat we zagen. Het zijn enorme grote huizen met 3 verdiepingen. De onderste verdieping had een hele grote keuken. De middelste verdieping was de woonverdieping met slaap en woonvertrekken. Op de bovenste verdieping lag van alles te drogen. De woning was bijna in het geheel van hout gemaakt met allerlei houtsnijwerk als versiering. Tot slot wordt alles in felle kleuren geschilderd. Het zijn stuk voor stuk paleisjes. Na de bezichtiging kregen we nog fruit mee voor onderweg. Helemaal aardig weer.
Vervolgens ging de weg wat op en neer en bleef de weg prachtig om te fietsen. Net voor Xiancheng moesten we nog even in de benen. Het dorp lag boven op een berg. Eenmaal daar aangekomen zijn we het hele dorp doorgefietst om een geschikt hotel te vinden. We blijven hier een extra dag om de boodschappen te doen en ons voor te bereiden op het stuk naar Zhongdian. Dit zal nog een pittig stuk worden.
We hebben de route bekeken in combinatie met de dagen die we nog hebben voor ons visum is verstreken en zijn tot de conclusie gekomen dat we een stukje wilden overbruggen met een busje. Na het ontbijt zijn we dan ook op zoek gegaan naar een chauffeur die ons wel naar Derong wilde brengen, een afstand van ongeveer 170 kilometer,met een busje ongeveer 5 uur, met de fiets waarschijnlijk 4 dagen. Een busstation was er verder niet, maar gelukkig werden we zelf aangesproken. We hadden de deal snel rond. De rest van de dag wat boodschappen gedaan en het dorpje bekeken.
Om half 8 hoorden we al iemand roepen in de gang van het hotel. Het bleek de chauffeur te zijn van ons busje. Rond 8 uur zaten de fietsen,alle bagage en wij in het busje en reden we Xiangcheng uit. De busrit was erg mooi. We waren rond 12 uur al in Derong. Dit hadden we nooit verwacht en besloten dan ook alsnog een stukje te gaan fietsen. Het was zulk mooi weer en een ander voordeel was dat we konden kamperen. Bovendien konden we de kilometers van de volgende 2 dagen wat spreiden. Na 41 kilometer konden we de tent opzetten in de berm naast de weg. Een andere geschikte plek zagen we niet.
Afgelopen nacht hadden we beiden niet goed geslapen. Anne had last van zijn maag en Hanneke had last van de harde wind op de tent. Om te fietsen hadden we hierdoor niet zo'n lekkere start. Het eerste stuk van de fietstocht ging door een kloof. De weg ging op en neer. Uiteindelijk kwamen we uit bij de Yangtse op 2100 meter. Vanaf daar klom de weg geleidelijk omhoog. Het vinden van een kampeerplek was wel lastig. Uiteindelijk vonden we er één op 2900 meter na 59 kilometer.
Het bleek een prima plek te zijn. We hadden allebei als een blok geslapen. Na het ontbijt begonnen we direct aan de klim tot 3100 meter. Gedurende 11 kilometer klommen en daalden we tot uiteindelijk de top. Het was een prachtige weg met aan beide zijde van de weg naaldbomen. Na een afdaling van 100 meter begon een volgende klim bij kilometerpaal 2017. Uiteindelijk was het best een pittige maar prachtige klim van 13 kilometer tot een hoogte van 3500 meter. Op deze pas hebben we onze laatste mantra's achter gelaten. Daarna zijn we gedaald en hebben we iets gegeten. Het laatste stukje ging door een brede vallei met nat grasland met vee en droogrekken voor het hooi erop. De Tibetanen en de huizen die we zagen zagen er weer anders uit. Na een geleidelijke klim van ongeveer 2 kilometer zagen we over de top Zhongdian liggen.
We fietsten Zhongdian door en herkenden eigenlijk niets meer terug van onze reis van 5 jaar geleden. Een hotel was snel gevonden. Super de luxe voor 12 euro,zelfs met eigen internet op de kamer! De rustdag in Zhongdian hebben we goed besteed. We hebben de tickets van Lijiang naar Kunming kunnen regelen, kaarten verstuurd, en de boodschappen gedaan voor de komende dagen.
De volgende dag fietsten we in de vrieskou de stad uit. In de zon werd het al gauw lekker. Vanaf Zongdian was het een prachtige weg. Eerst over de hoogvlakte met mooie huizen, yaks , droogrekken voor het gras en kraampjes die yakvlees en yakstaarten buiten hebben hangen voor de verkoop. Daarna ging de weg wat sterker op en neer en leek het wel alsof we in Canada fietsten. Het was maar goed dat we regelmatig Chinese tekens op huizen en muren zagen. Een prachtige grote witte berg ( Mountain Haba) kwam steeds opnieuw weer in beeld. Een mooi gezicht. Veel naaldbomen en prachtige uitzichten. Na 60 kilometer daalden we sterker. Vlak voor Qiaotou zagen we vrouwen met weer een bijzonder hoofddeksel op. Een zwarte vierkante platte hoed met zij flappen. Met een geborduurde doek is het op hun hoofd geknoopt. Het zijn vrouwen van een bepaalde minderheidsgroep, maar welke dat weten we niet.
Vanaf 80 kilometer zijn we gaan uitkijken voor een kampeerplek. Uiteindelijk vonden we niets geschikt en zijn we door gereden naar Qiaotou. We hadden er inmiddels 104 kilometer opzitten, waarvan veel kilometers alleen maar naar beneden. Aan het eind van het dorp vonden we een prima hotel. Straks gaan we het dorp nog even in. Ook hier is er veel veranderd in vergelijk met 5 jaar geleden.
De volgende dag stapten we op de fiets voor het laatste traject naar Lijiang. met het idee dat dit echt de laatste fietsroute zou zijn in China. Een raar idee toch wel. De eerste 20 kilometer waren wat op en neer. Daarna begonnen we geleidelijk te klimmen. Nadat we een brug over waren gefietst begonnen we aan een heuse pas naar 2700 meter. Dit hadden we eigenlijk niet meer verwacht; het viel dan ook niet mee. Nadat we er 50 kilometer op hadden zitten kwam de top inzicht. Na een korte geleidelijke afdaling kwamen we langs akkers waar volop gewerkt werd door Naxi vrouwen en mannen. De vrouwen zijn te herkennen aan hun blauwe schorten en hun rugschorten als bescherming voor hun rug bij het dragen van rieten manden. Vlak voor Lijiang moesten we nog een kleine heuvelrug over en zagen toen de stad liggen. Een prettige afdaling bracht ons in de stad.
In de oude stad volgden we onze intuïtie richting het gedeelte van de stad waar we 5 jaar geleden hadden gelogeerd. Het was leuk om zoveel te herkennen. Het was nu alleen wel heel veel drukker met Chinese toeristen. Wij bleken voor hen een bijzonderheid te zijn. We werden volop bekeken, nagestaard en op de foto gezet. Na het vinden van een hotel zijn we gaan eten bij een eenvoudig restaurant. Dat is best moeilijk te vinden want het is een zeer toeristisch stadje. Het eten was trouwens heerlijk.
Na een dagje relaxen zijn we de volgende dag 's middags vertrokken richting het vliegveld,25 km verderop. We wisten niet zeker of er een hotel in de buurt van het vliegveld zou zijn, maar die bleek er gelukkig wel te zitten. Even dachten we dat het hotel niet meer in gebruik was, maar de eigenaar werd opgebeld en we konden een kamer voor een nacht krijgen. Er werd zelfs een warm en koud waterapparaat voor ons neergezet.
In een dorp verderop konden we eten. Het was overigens erg lekker en heel goedkoop voor 2,30 hadden we een uitgebreide maaltijd. De volgende ochtend zaten we op de fiets zodra het licht was. Na 5 kilometer kwamen we bij het vliegveld aan en konden we de fiets en de bagage in orde maken. De hoes die we hadden laten naaien in Zhongdian deed goede dienst. Het inchecken van onze bagage ging gemakkelijk. We zaten zelfs onder het toegestane gewicht omdat we ieder een zware tas als handbagage meenamen. Toen we de fietsen wilden inchecken was er een probleem. De fietsen konden niet door de scan, wat nu? Na veel heen en weer telefoneren en de nodige managers die hun licht over de fietsen lieten schijnen, moesten we met de fietsen naar een andere ruimte. De fietsen gingen door een grotere scan. Opgelost. Bij de balie konden we de fietsen inderdaad inchecken en klaar dachten wij. Toch niet. Een aantal anderen gingen zich ermee bemoeiden, er werd weer gebeld en vervolgens werd ons medegedeeld dat we de fietsen in het dorp per post moesten versturen. Te gek natuurlijk, bovendien waren de fietsen al ingecheckt met label en al. Na nog meer bellen, mensen die kwamen kijken en met elkaar praatten was de kogel door de kerk; we moesten tekenen dat wij de verantwoording op ons namen voor als er beschadigingen aan de fietsen zouden zijn. Dan mochten de fietsen mee. Na een vlucht van een klein uurtje haalden we de fietsen en de bagage zonder problemen van de band. We hadden weer geluk gehad.
Nadat we de fietsen in orde hadden gemaakt reden we makkelijk naar het centrum van Kunming toe. De weg herkenden we nog. We konden zo naar een voor ons bekend hotel fietsen. Daar aangekomen zijn we gaan douchen en eten om op tijd op het consulaat van Myanmar te zijn. Helaas was de Visa section al gesloten, maar ze konden ons wel vertellen dat we een week moesten wachten om een visum te krijgen. Voor buitenlanders is dat anders geregeld dan voor Chinezen. Zij kunnen een visum krijgen in 3 uur. Dit was even een tegenvaller. Bij ons hotel aangekomen zijn we gaan informeren naar een ticket Kunming/ Mandalay. Uiteindelijk hebben we een ticket kunnen boeken voor de 12de naar Mandalay. We hopen maar dat het met het visum allemaal goed komt.