Hoofddoekjes, kokosmakronen en meer....

Iran

Vanmorgen met een zonnetje vertrokken,hopelijk zouden we vandaag de Ararat zien. Helaas bleef deze zich ook vandaag verschuilen in een dik wolkendek.
Na 40 kilometer kwamen we bij de grens,altijd weer een spannend moment. Er stonden lange rijen vrachtauto's te wachten,waar wij gelukkig langs konden fietsen. Na een tijdje in de rij te hebben gestaan om het Turkse stempel in het paspoort te krijgen moesten we nog even wachten voordat een groot het hek voor ons op een kier werd gezet;Welkom in Iran .Hanneke had zich inmiddels al verkleed en zag er geheel ingeburgerd uit. Vervolgens moesten we een grote hal binnen, ook daar een tijdje om onduidelijke redenen moeten wachten en toen konden we na ruim anderhalf uur aan de andere kant het gebouw uitlopen en Iran in fietsen.

Na het wisselen van de Turkse lires zijn we als miljonairs door gefietst naar Maku. De bouwstijl en de sfeer kwamen direct heel anders over. Na het vinden van een hotel zijn we het vriendelijke stadje ingelopen. Het was wel wennen om met een lange bloes en hoofddoek rond te lopen. Er werd veel omgekeken. Maar dat kan natuurlijk ook andere redenen hebben gehad.
Nadat Anne een aantal mannetjes op de foto had gezet werd hij meegenomen door één van hen. We wisten even niet waarheen, maar al gauw bleek dat het mannetje blijkbaar vond dat Anne geschoren moest worden. Het was inderdaad nodig dus Anne liet het gebeuren, niet wetende dat hij met snor de kapperszaak zou verlaten. De kapper had enorm zijn best gedaan, bovendien hebben bijna alle mannen hier een snor, dus Anne laat de snor helaas even staan.
Verder lopend kregen we tot twee maal toe thee met gebak aangeboden, mochten we gratis internetten (met inbel verbinding) en werden we uitgenodigd door de plaatselijke onderwijzer om “hotwak” , wat wodka bleek te zijn , te komen drinken. Kortom ook hier weer veel hartelijkheid en gastvrijheid. .Gisteravond abgust,een soort soep gegeten
Vanmorgen rustig aan op weg gegaan en konden we nadat we de kloof uit waren gefietst eindelijk de Ararat zien. Prachtig mooi aan een strak blauwe hemel. Het was echt een cadeautje waar we op hadden gehoopt maar niet verwacht hadden. Het werd een prachtige fietstocht langs eindeloze ruige vlaktes. Het was jammer dat Anne toch weinig energie had en het na 50 kilometers voor gezien moest houden.
Het briefje met de tekst; mogen we hier de tent opzetten ,in het Farsi ,was weer erg handig. We werden bij een familie in huis uitgenodigd om de nacht door te brengen.

Door de vrouwen van het huis werd Hannke gevraagd of zij mee wilde naar de hamam. Hanneke liet het maar gebeuren en Anne kon hierdoor rustig in de kamer gaan slapen. In het huis van de overbuurvrouw werd de douche aangedaan en Hanneke had de gelegenheid om te douchen. Daarna werd er thee gedronken, eten geserveerd en er kwamen steeds meer vrouwen en meisjes bij. Met handen en voeten, een Engels schoolboek en de foto's van thuis werd er weer veel gelachen en was het heel gezellig. Rond 5 uur kon Hanneke zich terug trekken en een kijkje bij Anne nemen. Hij lag te slapen. 's Avonds toen we de spullen voor het koken klaar zetten op de veranda kwam de moeder des huizes direct naar ons toe, dat dat niet nodig was, want we mochten bij hen eten. We kregen eerst een hele rondleiding over het land van de boer en de boerin inclusief de vertrekken en de stal met de koe en een demonstratie van het koeien melken. Daarna in de huiskamer gezeten met allerlei familieleden die ook langs kwamen. Uiteindelijk werd om 8 uur het eten opgediend. De moeder en Hanneke mochten bij de mannen eten en de andere vrouwen aten met de kinderen in de open keuken. Het eten was heerlijk we kregen dizzy met rijst en brood.
De volgende ochtend stonden ze al te wachten om ons een ontbijt aan te bieden. Ook nu weer allerlei producten van de eigen boerderij; kaas, melk en honing.

Nadat we waren uitgezwaaid en zij hun winkels nog hadden laten zien zijn we vertrokken. De weg was prachtig! Echt adembenemend en imposant. De bergen waren hoog, woest, kaal en rood kleurig.. De Ararat bleven we nog een hele poos zien. Na 70 kilometer kwamen we aan in Ev oghly. We mochten achter een restaurant annex garage staan met onze tent. We konden gebruik maken van de douche. Heerlijk dus.
De volgende dag was het bewolkt en af en toe spetterde het wat. De weg werd naarmate we de stad Marand naderden steeds drukker ook weer adembenemend maar dan in letterlijke zin, door de uitlaatgassen van auto's zonder katalysator . Na 65 kilometer fietsten we de stad in. Toen we vroegen waar er een hotel was, was er direct een hele opstopping en een opdringerige Iraniër die ons graag wilde helpen, maar waar we bijna niet meer van af kwamen. In de stad was geen fatsoenlijk hotel te vinden bleek. Nadat we boodschappen hadden gedaan zijn we alsnog door gefietst op zoek naar een plaats waar we tent op konden zetten. Net na Marand was het raak. We kregen een tuinhuis aangeboden. Nadat de familie om 8 uur vertrok naar hun eigen huis, hadden we het zomerhuis helemaal voor ons zelf.

Vanmorgen troffen we de eigenaar nog net voor we de weg naar Tabriz op fietsten. Zo konden we hem nog net even bedanken. De weg ging behoorlijk steil omhoog tot een hoogte van 1820 meter. Daarna was het redelijk vlak fietsen. Het eerste deel van de tocht was rustig en weids. Geen dorpjes en vooral kale bergen. Het tweede gedeelte was erg druk; veel auto's , toeterende automobilisten en heel veel uitlaatgassen. Niet echt ontspannen fietsen en al helemaal niet met een forse opkomende wind van opzij. Rare rukwinden, we hadden gewoon moeite om de fietsen in bedwang te houden. De grote stad Tabriz bereikten we na 70 kilometer. We konden redelijk makkelijk een goed hotel vinden met douche en toilet op de kamer. Wel zo makkelijk dat je je midden in de nacht niet helemaal aan hoeft te kleden (inclusief hoofddoek).
Vanmorgen rustig aan gedaan. Nog wel even de stad in geweest voor wat boodschappen en het spiraal om water te koken. Deze is helaas gesneuveld. Wat we al wel dachten bleek waar ; de vrijdag was geen handige dag. Alles was zo goed als dicht natuurlijk. Gelukkig konden we nog wel wat brood en beleg vinden en hele lekkere kokosmakronen met pistache noten en amandelen erop.
's Middags hebben we een kerkje bekeken waarover Marco Polo al berichtte in 1250 en in een park gezeten. Een heerlijk relaxed dagje dus. Het diner bestond trouwens uit 3 gepofte aardappelen met boter en een gekookt ei. We hebben er van gesmuld.

Vanmorgen nadat we naar de bank waren geweest zijn we op zoek gegaan naar de cache. We moesten er behoorlijk voor klimmen op de fiets. Boven de stad zag je van boven af een hele rookwolk hangen. Hoe kan het ook anders met zoveel auto's in de stad. Toen we boven waren zijn we verder gewandeld over ruig terrein. Uiteindelijk hebben we de precieze plek niet kunnen vinden helaas. Wat kunnen stenen dan op elkaar lijken. Het werd eenmaal boven erg koud en het begon zelfs even te spetteren. Onverrichte zaken zijn we terug gegaan. Na de lunch hebben we de bazaar bekeken. Erg mooi, gezellig druk en altijd leuk. We werden door een aardige Iraniër geholpen met het vinden van een spiraal om water mee te koken voor nog geen 80 cent.
's Avonds hadden we bijna een bekeuring omdat we door het rode licht waren gelopen. Als je eens weet wat een chaos het is in het verkeer, dan snap je dat wij perplex stonden.
De fietsroute om uit Tabriz te komen was hectisch, druk, lawaaierig en vies. Het feit dat de benzineprijs zo laag is; 8 cent voor een liter zorgt ervoor dat er buitensporig veel auto's rijden. Het is een gekkenhuis van optrekkende en stoppende auto's op ieder willekeurig punt. Het is maar net waar iemand wil uitstappen. Regels hierover lijken er niet te zijn. Het was dus opletten geblazen. De eerste 43 kilometer stegen we tot een hoogte van 2100 meter, daarna was het vooral relaxed fietsen. Na Bostanabad werd de weg gelukkig weer wat interessanter en rustiger.

Na 95 kilometer vonden we een mooi plekje in de boomgaard van oudere mensen. Communiceren lukte verder niet, maar we begrepen dat het opzetten van de tent goed was. Toen de vrouw ons iets wilde vertellen over naar ons idee het water en de regen die ging komen hebben we haar meegenomen naar onze tent. We hebben haar alles laten zien; hoe we ons hadden gewassen, wat we gingen eten en hoe de tent er van binnen uit zag met de matrassen en slaapzakken zodat zij ons met een gerust hart kon achter laten. Ze was zichtbaar opgelucht.

Wat kan het ene traject toch verschillen van het andere. Vandaag hebben we een prachtige makkelijke fietstocht gehad. Het was rustig qua verkeer, mooie natuur en eigenlijk de hele weg vlak fietsen of dalen. Op het land en in de boomgaarden waren mensen aan het werk. We hadden veel te zien. Onderweg konden we ons goed bevoorraden. Tot nu toe is dit nog geen probleem geweest. Zodra we een winkel zien proberen we het eten voor die dag alvast te kopen. Dit bevalt ons goed. Tijdens de lunch schoof er nog een oud mannetje bij ons aan. Het was heel gezellig, ondanks het feit dat we elkaars taal niet verstaan. De foto's van thuis kwamen weer goed van pas. Hij was helemaal verbaasd dat we in Nederland geen hoofddoek of chador dragen. Vandaag voor het eerst een aantal donkere tunnels door gefietst. Met onze hoofdlamp op was het nog altijd een riskante bedoening.
Na 92 kilometer kwamen we gelukkig heelhuids aan bij een restaurant waar we onze tent mochten opzetten.
Het volgende traject tot 35 kilometer voor Zanjan was eveneens prachtig. Over de oude weg was het mooi fietsen. Voor het eerst was het echt zomers weer en hebben we dan ook de schaduw opgezocht toen we gingen lunchen. De bermen staan vol met allerlei wilden bloemen zoals klaprozen, koolzaad en een soort komkommerkruid. Onderweg zijn we een aantal keren uitgenodigd om thee te komen drinken en om op de foto te gaan. Het is soms lastig om toch gewoon door te rijden. Je voelt je onbeleefd en onaardig, maar ja anders zou je echt geen kilometers maken op een dag. De vragende partij weet niet dat zij de zoveelste al zijn. Na 79 kilometer hebben we de tent neer kunnen zetten op het land van een oudere man. We staan prachtig tussen bloesembomen.

Niet alleen een traject maar ook het weer kan erg verschillen per dag. Reden we gisteren in de volle zon, zagen we vandaag niets anders dan regen, modder en opspattend water van auto's. Het was een sombere dag en we kwamen dan ook na 84 kilometer als verregende katjes aan in Soltaniye. Het leek er even op dat we bij een particulier konden slapen, maar we konden het desbetreffende huis niet vinden. Het werd de parkeerplaats bij het museum. We hopen dat morgen de zon weer schijnt dan kan alles goed droog worden.

We boften; toen we opstonden konden we alle spullen in de zon te drogen leggen. We deden het rustig aan, want we wilden toch nog het Oljeitu mausoleum zien. Het heeft op drie na de grootste koepel in de wereld. Het gehele bouwwerk is opgebouwd uit bakstenen met allerlei mozaïeken. . Het was de moeite waard. Daarna richting Abhar gaan fietsen. Het ging vlot. Na 60 kilometer had de zon er genoeg van en betrok het. Kort daarop begon het te spetteren en even later te storten. We zijn even gaan schuilen en gelukkig werd het daarna weer droog. Het was niet makkelijk om een slaapplaats te vinden. Na 70 kilometer vroegen we het bij een fabriek met aan de voorkant wat groene perkjes. Het was direct goed. We werden zelfs weer voorzien van brood en thee. Super dus.

1 mei. Een speciaal verjaardagscadeautje gekregen; we werden gewekt door een zingende nachtegaal. Dat gebeurt niet iedere dag. De weg naar Qazvin was niet erg boeiend. Veel industrie en weinig afwisseling. Het fietste wel heel gemakkelijk. Onderweg zijn weer een aantal keren (stiekem) op de foto of film gezet. Vaak kom er dan een brommertje langszij die naast ons blijft rijden, en de passagier gaat ons dan ongegeneerd zitten filmen of fotograferen,dit wordt ook vanuit rijdende auto's gedaan. We zien het inmiddels aankomen en maken er al grapjes over. Wie weet worden we nog bekend net als een Zwitsers stel die nog niet zolang geleden met twee ezels een tocht door Iran maakten. Gisteren bij het museum liet de beheerder een filmpje van het stel op zijn mobiel zien.
Na 83 kilometer kwamen we in Qazvin aan en zijn we direct naar het station gereden om te informeren naar de trein naar Teheran voor morgen. I.v.m. met het te verwachten zeer drukke verkeer rond Teheran willen we het laatste traject voor Teheran met de trein. Daarna was het hotel snel gevonden dankzij de L.P.

De treinreis naar Teheran verliep prima. De trein reed goed op tijd, iedereen was behulpzaam, we zaten alleen in een coupe en dat alles voor iets meer dan 80 cent per persoon voor 150 kilometer. Ongelooflijk.

In Teheran aangekomen moesten we vanaf het station naar een hotel fietsen. Dat was ingewikkeld; veel straten met eenrichtingsverkeer, heel veel verkeer en dan te weten dat Teheran het hoogste percentage verkeersslachtoffers heeft van de wereld . Oppassen geblazen dus. Uiteindelijk na wat zoeken een goed hotel gevonden voor een redelijke prijs. Ook niet onbelangrijk want we zullen de komende dagen in hotels verblijven. 's Middags hebben we de metro verkend en zijn we naar de voormalige ambassade gereden van de US. Aan de buitenkant zijn allerlei anti- Amerikaanse voorstellingen en leuzen geschilderd. (Bijvoorbeeld een kleurrijke tekening van het Amerikaanse Vrijheidsbeeld met een doodshoofd afgebeeld)
De metro is goed georganiseerd en modern, maar heel druk. Er zijn voor de vrouwen speciale coupes naar keuze. Er wordt n.l. nog wel eens in billen geknepen. Gisteren had Hanneke dit ook aan de hand toen we in Qazvin door het park liepen.

Dit maal Teheran fietsend leren kennen; niet echt een pretje. We wilden op tijd bij de ambassade van Oezbekistan zijn en gingen dus vroeg op pad. Na twee uur fietsen, gevaarlijke kruisingen, één grote chaos en verkeersanarchie arriveerden wij op het juiste adres. Het visum konden we na te betalen met USA dollars dezelfde dag meenemen. Op zoek naar een bank, want wij hadden gerekend op euro's. Daarna wilden we direct het visum voor Turkmenistan regelen Het was wel fijn dat Anne de coördinaten van de ambassades in de GPS had gezet. Ondanks dit was het behoorlijk zoeken om er te komen. (Teheran heeft n.l overal eenrichtingverkeer. De ambassade was helaas dicht. Nu nog de ambassade van Tadzjikistan. Helaas bleek dat we vooraf bij de Nederlands Ambassade een aanbevelingsbrief moesten halen . Daar hadden we niet op gerekend. De Nederlandse Ambassade bleek net verhuisd.
Het was inmiddels 3 uur dus we vonden het mooi voor vandaag. Op de terugtocht kreeg Anne nog een lekke band, niet echt handig. Al met al 48 kilometer gefietst in de stad en één visum rijker. We zijn er helemaal moe van. Morgen weer zo'n dag.
De ambassades liggen erg uit de slinger en alles is zeer onoverzichtelijk

Vanochtend vroeg opgestaan op jacht naar visa,dit keer met het openbaar vervoer,her eerste stuk met een overvolle metro,vervolgens met de bus. Behulpzame mensen in de bus namen ons mee en regelden voor het laatste stukje een taxi. Zo kwamen we op tijd aan bij de Nederlandse Ambassade. ( Farmanieh Sonbolstraat 7 coördinaten N3547.772 E05128.033) Het was er al heel druk. Uiteindelijk kwamen we er twee en een half uur later met de gewenste brieven uit. Nu naar de ambassade van Tadzjikistan. Het was zaak op te schieten want de meeste ambassades werken alleen in de ochtend en het was al 11 uur. We dachten dit wel lopend te kunnen. Op het moment dat we het bijna op wilden geven, het was inmiddels kwart over 11 stopte er een vrouw in een auto. Zij vroeg of ze kon helpen en bood aan ons te brengen. Om 5 voor half twaalf kwamen we aan bij de ambassade. Het luikje ging dicht. Even dachten we dat het bureau gesloten was. Gelukkig bleek dit niet het geval, het luikje ging weer open en konden we onze spullen alsnog achter laten. We mogen na 7 dagen bellen of we het visum wel of niet krijgen.

Na een lekkere lunch in een park liepen we terug om de bus te nemen. We werden echter opgepikt door een jongen die vroeg waar onze fietsen waren. Wat bleek hij had ons gisteren de weg gewezen en bood nu een lift aan tot de metro. Erg prettig dus. Vervolgens de bazaar bekeken en toen terug naar het hotel. Weer een inspannende dag.
Deze dag stond wederom in het teken van “dingen regelen”. We zijn er bijna klaar mee! Het begon vanmorgen met een telefoontje naar de Turkmeense ambassade. Dit had al wat voeten in de aarde, want met onze mobiel ging dat niet. Het kopen van een Iraanse Simkaart leek handig. We gingen shoppen voor een simkaart, dat bleek niet echt simpel. Een maal met simkaart op zak gingen we terug naar het hotel en werden we aangehouden door een agent in burger,die paspoorten wilde zien, door de vele waarschuwingen voor neppolitie in Teheran weigerde Anne in eerste instantie, maar werd vervolgens resoluut bij de arm genomen en een gebouwtje binnen geduwd,daar bleek al snel dat we te maken hadden met een politiepost en een reguliere visum controle,toch wel even schrikken.
In het hotel hebben we geprobeerd om zowel de Turkmeense ambassade als DHL te bellen. Geen van twee lukte helaas. Tussendoor nog geld gewisseld en het Nationaal museum bekeken. Teheran is voor ons niet een echt prettige stad. Het is druk, vermoeid en het is moeizaam om er je weg in te vinden. We doen morgen nog een poging om naar de Turkmeense Ambassade te gaan en te kijken of we DHL expres kunnen vinden. Donderdag gaan we dan vertrekken richting Esfahan.

Vanmorgen met frisse moed en de nodige hoop de metro en de bus genomen richting de Turkmeense ambassade. We bleken geluk te hebben ; het kantoor zou om 9 uur open gaan. We bleken nog een kopie nodig te hebben van ons visum van Oezbekistan wat Hanneke gelukkig snel had kunnen maken bij een mannetje met een kopieerapparaat. (Als je hulp vraagt wordt je eigenlijk altijd heel vriendelijk verder geholpen. ) Dat is echt leuk om te merken. We mogen ook nu weer na een aantal dagen bellen of we het transit visum krijgen. Het was een boer achter het loket dus dat beloofd wat in Turkmenistan. Daarna gingen we op weg om treinkaartjes te regelen. We moesten er behoorlijk voor lopen, maar ook dit lukte. Morgenavond hebben we de nachttrein met slaapplaats 1e klas naar Esfahan voor nog geen 5 euro. Er gaat slechts één trein per dag.
Tot slot wilden we de visa kaart ophalen bij DHL expres. Bellend kwamen we niet verder; ze namen helemaal niet op. Met het adres in de hand werden we eerst de verkeerde kant opgestuurd, met behulp van een paar jonge studenten kwamen we na 1 ½ uur en de nodige kilometers lopen eindelijk bij een DHL kantoor. Onze post bleek echter ergens anders te liggen. Gelukkig wordt het netjes opgelost en wordt het door een DHL koerier naar ons hotel gebracht. Het was wederom een inspannend dag, maar alles is vandaag wel gelukt!

Zittend op het gras voor het mausoleum van Imam Khomeini maken we dit dagverslag. Na een rustige ochtend zijn we in de middag op pad gegaan. Onze fietsen en bagage konden we bij ons hotel achter laten. Eerst hebben we de begraafplaats van martelaren bekeken. (De gesneuvelden van de oorlog Irak-Iran) Wat indrukwekkend! Een enorme begraafplaats, waar het een drukte van je welste was. Er werd snoep en eten rondgedeeld door bezoekers van de begraafplaats; een gebruikelijk ritueel zo hoorden we later. Ook wij kregen van alles aangeboden inclusief een heerlijk ijsje door een jonge vrouw. Ze stelde ons een hoop vragen over haar land, geloof en politiek. Zo te merken was zij conservatief en streng in de leer. Vervolgens hebben we het mausoleum van Imam Khomeini bezocht. Een enorme hangar-achtige ruimte
Nadat we vlakbij het station nog even gegeten hadden stapten we rond 10 uur in de trein. De coupe hadden we snel gevonden. Er zaten al mensen in; een man met zijn moeder, kind en vrouw. Hij vertelde dat Anne er niet in mocht. We waren in eerste instantie perplex. We lieten ons ticket zien en maakten met handen en voeten duidelijk dat we toch echt gebruik gingen maken van de bovenste twee bedden. Het gaf duidelijk verwarring en ongemak bij hen en bij ons. Het is natuurlijk zo dat echt alles gescheiden is in Iran; de bus, de ingang van de moskee en de trap naar de wc bijvoorbeeld. Gemengd “treinen” leek ons daarom ook best vreemd. De man heeft er van alles aangedaan om ons of zijn gezin te laten wisselen van plaats en/of coupe, maar uiteindelijk hebben we toch bij de twee vrouwen en het kind geslapen. Wel weer een ervaring hoor. Later hoorden we dat je als vrouw kunt aanvragen als je in een coupe met alleen vrouwen wilt reizen. Een familie kan gemengd reizen. Om even over 4 uur werden we gewekt. De trein reed het station van Esfahan binnen. Het was nog donker en er reden nog geen bussen. Een taxi kon je nemen voor het zelfde bedrag als het ticket voor de trein. We hebben even koffie en thee gezet en hebben wat gegeten. Rond 6 uur kwam de bus en reden we Esfahan binnen. Het was nog vroeg met als gevolg dat alle hotels nog dicht of vol waren. Uiteindelijk hebben we een goed hotel kunnen vinden en zijn we nog gaan slapen. Daarna de stad verkend. Het komt heel plezierig over, rustig, groen, mooie parken en een prachtig plein.

Het Imam plein is het een na grootste plein van de wereld met aan de randen de Imam Moskee en de Sjeikh Lotfollah Moskee.

Na het ontbijt door het park naar de Imam Moskee gelopen en deze bekeken. Het is een prachtige moskee die in zijn geheel bekleed is met mooie blauw en geel mozaïekwerk. Hier zagen we voor het eerst redelijk wat toeristen. Terug zijn we door de bazaar gelopen. De Nederlandse klompjes van delfsblauw porselein als souvenir hebben we ook hier weer gevonden. Het blijft toch vreemd dit hier aan te treffen. Door het park zijn we weer terug gelopen en hadden we nog een open gesprekje met een paar Iraanse rechten studenten. Het is leuk te merken dat er toch best verschillend wordt gedacht over de politieke situatie van Iran. De jonge mensen zijn ook steeds erg benieuwd wat wij als westerling van alles vinden.

Om het visum voor Iran te verlengen hebben we vandaag een taxi genomen naar een ander deel van de stad. Vervolgens zijn we er druk mee geweest tot half twee. We moesten van loket naar loket en van persoon naar persoon. Maar we hebben het nu! Met een taxi zijn we terug gegaan en hebben we ons ticket gekocht voor de nachttrein naar Teheran op woensdag. Eerder was er geen plek. Nu alleen nog kijken hoe we aan een visum voor China komen. De rest is rond en hoeft alleen nog maar opgehaald te worden.
We zien er wel weer naar uit lekker te gaan fietsen.


Om de foto's veilig te stellen is Hanneke vanmorgen met 2 gebrande cd's met daarop de originele foto bestanden naar het postkantoor gegaan. Een student Frans vergezelde haar van het begin tot het eind dat was een geluk. Na het nemen van een paar bussen, shared taxi's , het invullen van formulieren en langs de nodige bureaus gaan is de enveloppe op weg naar Holland. Hoe makkelijk kan iets gaan. 's Middags hebben we het Chehel Sotun paleis bekeken met binnen hele mooie fresco's met daarop taferelen van Shah Abas. Het was zeker de moeite.

Joepie! We hebben de visa. Het ging niet makkelijk , maar het ging. De treinreis verliep prima. We deelden een coupe met een vader en 3 kinderen die een boeken festival in Teheran gingen bezoeken. Eenmaal in Teheran konden we de bus, de metro en vervolgens een taxi nemen richting de ambassade van Tadzjikistan. De man achter het loket bleek ons al eerder verwacht te hebben, maar deed gelukkig wel zijn best om de consult te vragen of hij tijd had. Na een uur hadden we het visum. Vervolgens een taxi opgepikt om naar de ambassade van Turkmenistan te gaan. De taxichauffeur deed wijs, maar leek het toch niet te weten. We zijn op een gegeven moment maar uitgestapt. Op de GPS zagen we dat we ongeveer nog een halve kilometer moesten lopen. De tijd drong; we hadden nog een half uur voordat het dicht zou gaan, als hij al open was. Om even over half 11 kwamen we aan. Anne pakte direct de dollars om de man achter het loket mee te kunnen verleiden; niet dus. Hanneke gaf de spullen inclusief de dollars en de man keek direct nors, snauwde wat, pakte de paspoorten en negeerde het geld. Een jongen vertaalde voor ons de vragen die de man had; of wij al eerder waren geweest, waar onze formulieren waren en of we pasfoto's hadden meegenomen. We hadden alles nota bene 6 dagen geleden bij deze man ingeleverd, het zou per expres verstuurd worden en we hadden er maandag over gebeld en hadden te horen kregen dat het akkoord was. Wij snapten er niets meer van. We moesten het formulier maar zelf gaan kopiëren en opnieuw invullen. Gelukkig hadden we nog extra foto's bij ons. Dus dat was mooi. Om even voor elf ging het luikje dicht. Vol spanning wachtten we af. Gelukkig het luikje ging ook weer open en we mochten betalen. Dit gaf wederom problemen. We wisten dat je gepast moest betalen met nieuwe mooie dollar biljetten. We kregen beide biljetten terug; niet mooi genoeg. Gelukkig na wat zoekwerk hadden we twee door hem goedgekeurde biljetten en ons visum. Wat een bevalling! Opgelucht zijn we met de bus en metro terug gegaan naar ons hotel om uit te rusten.

De volgende dag zijn we vertrokken na een onrustige nacht. Hanneke was halverwege de nacht bezorgd geraakt omdat de adapter van de computer het niet leek te doen. Allerlei scenario's passeerden. (kortsluiting, hoe krijgen we een nieuwe adapter, waar moet deze naar toegestuurd worden enz.) De volgende ochtend bleek dat alle onrust voor niets was geweest, alles deed het gelukkig toch.
Het was een klus om de stad uit te komen. Al met al hebben we zeker 15 kilometer omgereden. De weg ging alleen maar omhoog en we vonden het dan ook minder dat we opeens naar beneden werden gestuurd, omdat we wisten dat het hoogste punt 2000 meter moest worden. Het bleek echter toch echt de goede weg te zijn. Een aardige Iraniër wilde ons wel helpen om naar de highway te komen. Hij reed voor ons uit en wees de weg. Eenmaal op de goede weg namen we afscheid en kregen we een hele tas met fruit mee voor onderweg en zijn telefoonnummer voor als we problemen zouden krijgen. Na 30 kilometer gingen we lunchen in een park. Een vrouw die daar met haar gezin in een tentje aan het recreëren was kwam direct met een pannetje Iraanse groentesoep (Ash) naar ons toe. Bij het weggaan werden we zelfs nog verwend met een cd. We verwachten dat er religieuze muziek op zal staan, maar dat horen we nog wel. De laatste kilometers gingen niet van zelf. Weer omhoog na een daling van een paar honderd meter, een strakblauwe hemel met een brandende zon. We waren dan ook blij dat we na 57 kilometer de tent op mochten zetten bij een kweker. Het was jammer dat de tentstok brak, maar het plekje is prachtig. Tussen de klaprozen en andere wilde planten en rondom bergen. Het is weer lekker om op pad te zijn.

De volgende dag was de eerste 40 kilometer alleen maar klimmen. Met 6 kilometer per uur en een brandende zon leg je weinig kilometers af. We dachten dat we tot 2100 meter moesten klimmen, maar het bleek 2600 meter te zijn. Toen we op de top waren betrok het en begon het te regenen. Net als bij een eerdere afdaling in Turkije. Jammer wel. Tijdens de afdaling moesten we door een aantal tunnels die zeer slecht verlicht waren. Zeer onprettig; wat voel je je dan kwetsbaar. De uitzichten als je uit de tunnel kwam waren wel heel mooi. Ruige bergen en voor je een slingerende weg. Na 61 kilometer kwamen we als verzopen katjes aan in Ab Ask. Bij een huisje op het terrein van een bedrijf stonden een paar mannen naar ons te kijken.. Toen we vroegen of zij een plek wisten waar we onze tent op konden zetten werd er direct actie ondernomen. Er werd wat afgebeld met als resultaat dat we in een leeg huisje van een van deze mannen mochten slapen. Met handen en voeten werd het één en ander overlegd en geregeld. We kregen een petroleumkachel, een kleed en een kookstel te leen en hij bracht ons alvast ons ontbijt voor morgenochtend.. Een en al hartelijkheid weer.

Het zag er mysterieus maar ook somber uit toen we 's Ochtends uit het raam keken. De nevel hing tussen de bergen. Gelukkig was het wel droog. Nadat we de eigenaar van het huisje wakker hadden geklopt om de sleutels af te geven, begonnen we aan een afdaling van zo'n 80 kilometer. Het was prachtig fietsen! Onderweg kregen we nog assistentie van een politieauto die achter ons reed om achterop rijdende auto's op tijd te laten afremmen en ons door een aantal tunnels te loodsen. Erg prettig. Het landschap is veranderd aan de andere kant van de bergen. We zien rijstvelden en sinaasappelbomen. Het komt nog wat vreemd over aangezien het weer niet echt tropisch was vandaag; het was regenachtig en fris. Na 91 kilometer konden we net na Amol op een groenstrook van een bedrijf de tent opzetten.

Nu weten we hoe een aap zich achter de tralies moet voelen. Vanmorgen wilden we vertrekken, maar het hek bleek gesloten te zijn met een slot. We hadden geen idee hoe laat de eigenaar er zou zijn. Hanneke kon tussen de spijlen door kruipen, maar zag bij het kantoor niemand. Net toen we de fietsen aan het demonteren waren om te kijken of ze tussen de spijlen door konden kwam de eigenaar gelukkig aanlopen.
Het eerste stuk was mooi fietsen. Aan beide kanten van de weg zag je super groene rijstvelden waar mensen aan het werk waren. Het verkeer op de weg moesten we verlief nemen. Het tweede gedeelte was minder; het verkeer nam toe en de stedelijke bebouwing eveneens. Na 81 kilometer konden we onze tent neerzetten in een sinaasappelboomgaard naast een benzinestation. Het plekje is goed, maar wel lawaaierig. Op de achtergrond hoor je de auto's razen.

Vannacht inderdaad niet geweldig geslapen door al het lawaai. Rond 8 uur zaten we op de fiets na een lekker ontbijt. De zon scheen al volop. Het was een mooi traject langs rijstvelden, graanvelden en op de achtergrond groene bergen. Af en toe kwamen we door een dorp of stad. Er was duidelijk minder verkeer; we genoten. Onderweg zijn we een aantal keren erg verwend door mensen die ons wilden begroeten en een praatje wilden maken. We kregen een blikje energie drank uit Nederland, heerlijke koffiekoeken die smaakten naar wentelteefjes, nescafe koffie en een ijsje. Ook zijn we weer een paar keer uitgenodigd om mee te gaan naar huis. Het blijft moeilijk om alle hartelijke uitnodigingen af te slaan. Na 84 kilometer konden we de tent opzetten in een boomgaard. De bloesem ruikt heerlijk. We staan zover van de weg en op ons zelf dat Hanneke haar hoofddoekje af kan doen en in een hemdje rond de tent kan lopen. Ook weer prettig, alhoewel je natuurlijk alert moet blijven op eventueel bezoek. Alles ligt onder handbereik.

Het volgende traject was weer wat minder interessant. Onderweg zijn we weer de nodige keren ongevraagd op de film of de foto gezet. Sommige mensen doen het echt heel stiekem; ze wachten ons op als ze ons eerst voorbij zijn gereden of komen naast ons rijden terwijl ze van alles vragen en tegelijkertijd filmen en auto rijden.
Na 80 kilometer wilden we een weg binnendoor nemen naar Gonbad-e-Kavus. Helaas ging dit niet door. Een politieauto wilde ons een escorte geven en was onvermurwbaar om een andere weg te nemen dan de hoofdweg. Wij konden lastig inschatten of het een gebaar van hulp was of een eis. We accepteerden het dus maar. Nadat we de stad uit waren zijn we op zoek gegaan naar een slaapplek. Bij een tuinders gezin mochten we in de boomgaard staan. Met het opzetten van de tent kwamen alle vrouwen en kinderen kijken hoe alles in zijn werk ging. Er werd thee gezet en er kwam moeizaam een conversatie op gang. Geen van de vrouwen sprak een woord Engels. Met handen en voeten konden we uitleggen waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen. Ook de mannen van de familie die later kwamen spraken geen Engels. Er werd ons nog duidelijk gemaakt dat we maar binnen moesten slapen omdat het ging regenen. Ook maakten zij zich zorgen over de fietsen. Zij konden gestolen worden. Nadat we een dik kettingslot hadden geaccepteerd en zij het alarm hadden gehoord was het goed.

De volgende morgen werden we verwend met vers brood (Barbari) en thee. Het was eigenlijk vanaf het begin van de ochtend klam en benauwd en dat bleef zo. We kregen vandaag geen politie escorte maar fiets escorte van een Iraanse racefietser op een Eddy Merx fiets uit België. Eenmaal in Bongard – e - Kauvus stapten we van het plan af om twee nachten in een hotel te slapen . Alleen buiten het stadje was een hotel en dat sprak ons niet aan. We zijn daarom direct de oude toren gaan bekijken waar 1000 na Christus iemand in begraven is en nu nog helemaal intact is. Vervolgens zijn we door gefietst om te kijken of we in het volgende stadje misschien een geschikt hotel zouden vinden. Ook nu brachten twee racefietser ons bij het hotel. Dit hotel was wederom niets en weer buiten de stad. We zorgden dat we alles hadden inclusief water en gingen op zoek naar een slaapplek. Net buiten Minu Dasht vroegen we het en kregen we een kamer aangeboden bij een gezin. Moeder en dochter waren er nog niet, maar ondertussen kwamen er steeds andere familieleden bij. Toen de hele familie compleet was kregen we brood met een gebakken ei en thee aangeboden. Familieleden werden opgetrommeld en er werd met handen en voeten gecommuniceerd. In huis was er niemand die Engels sprak en de jongste dochter van 13 had wel Engels op school maar begreep er echt niets van. Aan het eind van de middag werd Hanneke meegenomen in een chador voor een wandeling door het dorp met alle vrouwen. Daarna konden we even rusten. Rond 9 uur werd er op de slaapkamerdeur geklopt dat we konden eten. Heerlijk rijst met kip. Ook nu druppelde er steeds familieleden binnen.

Na het ontbijt vertrokken we helemaal laat nadat de hele familie ons had uitgezwaaid . Het was erg benauwd en warm. Het landschap was prachtig. Aan beide kanten zag je heuvels en hele vlaktes met graanvelden en andere gewassen. Het traject was wat heuvelachtig. Na de nodige stops om te drinken en op adem te komen kwamen we na 43 kilometer aan in een klein plaatsje waar vers brood gebakken werd langs de kant van de weg. Daar kwamen we in gesprek met een jongen die ons een tip gaf om de tent neer te zetten. We staan nu in het natuurpark Golestan. Onze tent staat langs de rivier tegen de jungle aan. Nadat we de tent hadden neergezet zijn we ons gaan verfrissen in de rivier geheel gekleed uiteraard. Het was heerlijk! We hadden veel bekijks, maar dat lieten we gebeuren. Nadat we gegeten hadden en alle Iraanse dagjes mensen vertrokken waren dachten we dat we alleen waren. Dit bleek niet het geval. We hoorden grom geluiden en gesnuif. Zien we opeens een aantal wilde zwijnen rondscharrelen. Ondertussen is het helemaal donker geworden en hoor je de jungle geluiden aanzwellen. Spannend wel.

De nacht hebben we prima doorstaan. We werden gewekt door allerlei jungle geluiden en het stromende water van de rivier. We hebben de hele dag rustig aan gedaan; de was gedaan, gelezen, ons voorbereid op het volgende land, het bezoekers centrum bezocht, boodschappen gedaan en lekker gekookt. Gebakken aardappelen met Tjaziki. Na het eten hebben we “wild gekeken”; prachtige grote wilde zwijnen van heel dichtbij. Het is zelfs gelukt om er één op de foto te zetten. Het was vandaag veel rustiger dan gisteren op deze plek, maar we kregen toch een aantal keren bezoek van mensen die ons wilden interviewen en foto's wilden nemen,. Hanneke is tot twee keer toe gevraagd om te poseren bij de tent en de fiets met allemaal vrouwelijke studentes om haar heen. Ook kregen we kebab met rijst tomaat en brood aangeboden als lunch van andere recreanten. Smullen dus.

Het stuk door het Nationaal Park Golestan was prachtig. De weg slingerde naar boven tussen allemaal bos aan beide zijden. We waren heel vroeg opgestaan om de eerste twee uur in ieder geval koel te kunnen fietsen. Dit beviel goed. Na 25 kilometer verdwenen de bossen en werden het kale bergen. De Turkmeense steppe. We zijn vandaag geklommen tot iets meer dan 1200 meter. Na 52 kilometer konden we de tent neerzetten bij een bezoekerscentrum van het nationaal Park Golestan. We staan mooi met alle voorzieningen in de buurt zoals water ,een toilet en winkels aan de overkant van de weg. Wat wil je nog meer. Tijdens het eten kwam de ranger met twee hertjes van 20 dagen naar ons toe om ze melk te geven. De moeder was doodgeschoten en zij hebben de zorg over genomen.

We zijn wederom vroeg op pad gegaan. De weg klom tot 1600 meter en daarbij hadden we forse tegenwind. De eerste 30 kilometer waren dan ook niet niets. Het landschap was heel imposant. Eindeloze kale bergen en vlaktes met heel af en toe een woestijn dorpje met lemen huisjes tegen de berg aan. De volgende 37 kilometer daalden we af tot 784 meter. Het was mooi fietsen. Het landschap veranderde we zagen weer vlakke bebouwde akkers, graanvelden en boomgaarden. We konden de tent neerzetten in een stadspark. De Iraniërs recreëren zelf regelmatig in parken. Ook als zij onderweg zijn kamperen zij bij een moskee of in een park waar altijd water en toiletten zijn. Wij nu ook dus. Aan het begin van de avond stroomde het park vol met vrouwen en kinderen. Wij waren duidelijk een bezienswaardigheid. Er werd volop gekeken, geloerd en gegiebeld. We voelden ons wel een beetje in de dierentuin zitten.
Toen het begon te spetteren werd het rustig in het park, wel zo lekker.

Vanmorgen stonden er veel tentjes bij die in de nacht blijkbaar waren gekomen. Wij zijn rustig opgestaan, omdat het maar een kort traject zou zijn. Bij de bakker om de hoek eerst een lekker vers brood gehaald. Rond 9 uur zaten we op de fiets. Het spetterde wat, maar de temperatuur was heerlijk. Onderweg zagen we de jongen weer die ons de tip had gegeven om de tent in het Nationaal park Golestan neer te zetten. Hij nodigde ons uit in zijn huis in Mashhad, zodra we daar zijn en gaf ons kash, hele oude kaas met komijn, een specialiteit uit Bojnurd. Wij vonden het niet lekker, maar dat hebben we uiteraard niet laten blijken. Na 20 kilometer moest er geklommen worden, een lange klim van zo'n 10 kilometer tot een hoogte van 1400 meter. We hadden het niet echt ingecalculeerd en dan merk je dat het meer moeite kost. Bovendien was het inmiddels erg benauwd geworden. Na de top kwam een heerlijke afdaling tot Bojnurd. In de stad vonden we redelijk makkelijk een hotel.

's Avonds voor het eten hebben we eerst wat dingen gedaan die we nog wilden doen. We hebben weer een nieuwe water spiraal gekocht, Anne is naar de kapper geweest en we hebben kunnen internetten. Er was geen reden om nog langer te blijven dus de volgende ochtend op de fiets gestapt richting Shirvan. Er werd volop gewerkt op het land. We steeds steeds versteld hoe kundig de droge vlaktes worden bewerkt en van water worden voorzien. En dat bijna allemaal met de hand!. Zowel de mannen als de vrouwen werken hard in de brandende zon met veel kleren aan. Onderweg hebben we ook nog uitgebreid kunnen kijken bij een schaapscheerder. De schapen werden met een schaar uit het ijzeren tijdperk geknipt. Wat een inspanning en ook dit weer in de volle zon.
Toen we net weer op de fiets wilden stappen werden we door een automobilist uitgenodigd om te komen lunchen bij hem thuis. We hadden al zoveel uitnodigingen afgeslagen dat we deze keer op de uitnodiging in gingen. We kregen het adres en na anderhalf uur zaten we op Perzische kleden heerlijke vis met rijst te eten. Het was een hele belevenis. We mochten blijven slapen, maar daar zagen we van af. We wilden overnachten in de tent. Toen we het dorp uit fietsten en nog even water haalden bij de banketbakker, kregen we vervolgens ons toetje gratis en voor niks aangeboden. Zelf gemaakt ijs!. Op de valreep vroegen ze of ze met ons op de foto mochten in de bakkerswinkel. Mogelijk wordt de foto gebruikt in het plaatselijke krantje als advertentie stunt.
Met een volle maag fietsten we verder en zagen een andere fietser met bepakking. Het bleek een Iraniër te zijn die naar Teheran op weg was. Na een kort praatje en een foto zijn we door gefietst tot we een geschikte slaapplaats zagen. We staan nu 14 km na Shirvan op een boerenerf. Helemaal goed weer.

Na een prima nacht zaten we vroeg op de fiets. Er stond vanaf het begin en straffe tegenwind en dat op een kale open vlakte gelukkig zonder hoogte verschillen. Het was niet niks. We haalden net aan een gemiddelde van 7 kilometer per uur. De omgeving en het landschap was verder weinig inspirerend; we moesten fietsen op karakter. Niet echt het sterkste punt van Hanneke. In Quchan hebben we onze bevoorrading weer op peil gebracht en zijn we gaan uitkijken naar een geschikte slaapplaats. Bij de Islamitische Universiteit hebben we het gevraagd, een persoon werd opgeroepen die z'n fiat moest geven en daarna konden we inderdaad een plek zoeken. Net voordat het onweer losbarstte stond de tent. Als we de tent uitstappen staan we oog in oog met Imam Khomeini en de huidige Ayatollah Khomeini.

Het was een onrustige nacht. Eerst werden we gewekt door een aantal studenten van de universiteit die wel een interview met ons wilden. Ze hadden niet in de gaten dat wij al naar bed waren. “Mister come here” werd er geroepen. Vervolgens werd er gevraagd of “mister relaxed “was. Toen Hanneke terug kwam van het toilet werd zij direct onder vuur genomen. Na een kwartier kon zij gelukkig weer haar warme slaapzak in . Verder heeft het heel hard en veel geonweerd. De volgende ochtend was het weer helemaal opgeklaard. Er stond weinig wind dat was fijn. Het was een mooi traject met weinig hoogte verschillen. In de dorpen was weinig leven er was veel dicht. Na 81 kilometer hebben we onze tent in een aangelegd bos neergezet. Er kwam nog iemand langs van bosbeheer, maar alles was goed. Midden in de nacht hoorden we opeens bellen klingelen en geblaf wat bleek er kwam een schaapskudde langs onze tent. De honden bleven zeker een half uur rond de tent blaffen en grommen niet echt slaapverwekkend. Daarna nog wel kunnen slapen gelukkig.

De laatste 40 kilometer tot Mashhad wilden we binnendoor proberen. Op de kaart leek het te kunnen en we wilden het combineren met een cache. Na een omweg van 20 kilometer hebben we het er bij gelaten. Iedereen die we naar de weg vroegen zei dat deze er niet was. Jammer maar helaas geen cache in Iran. De wind stak op na 10 uur en voor ons deze keer gunstig! We vlogen de laatste 30 kilometer. In Mashhad aangekomen was het even lastig een hotel te kiezen, meer omdat er veel keus is. Er zijn zoveel hotels omdat Mashhad voor alle Iraniërs de heiligste plaats is in Iran. Veel mensen doen een pelgrimstocht naar Mashhad. De heilige tombe van Imam Reza is hier.