Over honden en meer.....

Turkije

Het was zondag en het visumkantoor van Turkije bleek dicht. Een aardige Turk die goed Engels sprak wilde ons wel helpen . Na en kopje thee, een ongevraagde fietstocht door een turk op Anne's fiets en ruim een uur later hadden we dan ons visum. We reden Turkije binnen. En konden om de hoek het Syrisch geld omwisselen. De eigenaar en tevens burgemeester bood ons een plaats aan om de tent op te zetten. 's Avonds werd er ons brood een schaaltje groente en tot slot thee gebracht. Ook nu weer veel hartelijkheid.
De volgende dag naar Harran gefietst. Onderweg nog afgestapt om te kijken naar het bakken van brood . Op het erf waren drie vrouwen/meisjes bezig met het uitrollen van een bal deeg en het bakken van de flinterdunne deeg op een bolle grote plaat met daaronder een vuurtje gemaakt van afval van de katoenplant. Nu weten we direct waarom we aan de kant van de weg allemaal katoen vlokken zagen liggen. Een maal in Harran namen we een kamer bij mensen in huis,voor 15 euro, waar we na een uur weer weg fietsen, omdat de kamer gewoon nog gebruikt werd door allerlei gezinsleden en toen we de kamer op slot draaiden er niet meer uit konden. Het slot werkte niet. Tot twee maal toe werden we bevrijd, maar dit was voor ons het teken onze biezen te pakken en verder te fietsen. Inmiddels zitten we in Sanliurfa. De stad waar Abraham geboren is volgens de overlevering.
Sanliurfa was een erg leuke stad om één dag te zijn.

Na Sanliurfa reden we via Siverek en Batman naar Tatvan,aan het Van meer. We kwamen steeds hoger in de bergen. Wat een landschap! Mooie vergezichten, op de bergen sneeuw, eindeloze verlatenheid en prachtige kleuren tegen een hel blauwe hemel.

Onderweg hadden we voor het eerst last van grote,agressieve honden en minder prettige jeugd. De dorpen waar we aan het eind van de door kwamen waren armoedig en mistroostig. Na 82 km kwamen we aan in Tatvan. We kwamen van de lente in de winter terecht. Het was hier 4 graden. Wat een verschil. We hebben een hotel genomen met verwarming, een warme douche en daarna lekker uit eten gegaan. Dat hadden we verdiend.

We zitten anders dan verwacht nog in Tatvan. Vanmorgen zijn we na het ontbijt langs het bureautje van de veerboot gegaan om ons te informeren hoe laat de boot naar Van zou vertrekken. We wisten dat het niet volgens een echt schema zou gaan. Ons werd gezegd dat we moesten uitgaan tussen 12.00 en 13.00 uur. De ochtend lekker gerelaxt, daarna uitgecheckt en naar de haven gereden. Toen begon het wachten. De treinwagons werden in de boot gereden, het was een af en aan lopen van mensen en om ons heen lagen allemaal witte bergen om naar te kijken. Na een uurtje vroegen we nogmaals hoe laat de boot zou vertrekken, de boot bleek stuk te zijn. Het was onduidelijk hoe laat de boot zou vertrekken. De bus zou ook een mogelijk zijn, maar met de boot met uitzicht op de bergen trok ons meer. Uiteindelijk hebben we gewacht tot een uur voordat het ging schemeren. Het zou geen nut meer hebben om de boot te nemen. We zijn dus weer terug gefietst naar het centrum en hebben een hotel genomen. Ook nog wel even een wapenstok (bezemsteel met lus en touw) aangeschaft om de vervelende jeugd en de honden mee af te schrikken.. Voelt een stuk zekerder. Toen we vanavond gingen eten wees de thermometer 2 graden aan.

Vanmorgen alsnog even langs de veerboot gegaan, je weet maar nooit. Helaas de boot ging niet vandaag, dus het werd de bus.
In Van na veel zoeken een acceptabel hotel gevonden. We konden ons warm douchen en de was werd gedaan. Dat het uiteindelijk 12 euro zou kosten wisten we toen nog niet, oeps!

Vanmorgen regende het zowaar. We zijn na het ontbijt in regenkleding naar het kasteel van Van gefietst. Daar zou tevens de cache liggen die wilden loggen, wat uiteindelijk ook gelukt is. Naderhand koffie gedronken op de kamer om weer warm te worden. Na de lunch zijn we met de hotel baas naar het cultureel centrum gegaan. Het toeristenseizoen werd vandaag geopend met allerlei hotemetoten. Er werden eerst wat toespraken gehouden en daarna werden er enkele optredens verzorgd door studenten van scholen. Het was grappig om te zien, maar we zaten op een gegeven moment wel op hete kolen omdat de tijd verstreek en we nog naar de bank wilden. Tussen twee voorstellingen door zijn we toen dan toch maar de zaal uit geslopen.
Na de bank het museum bezocht.

Vanmorgen met regen vertrokken uit Van. Na het eerste uur werd het droog en naderhand kwam de zon er zelfs nog bij. Een heel ander gezicht als je zo door de bergen fietst. We kwamen nog en paar keer langs het meer van Van te rijden, maar hadden nauwelijks zicht dat was jammer. Na 96 kilometer kwamen we door een dorpje waar enthousiast gezwaaid werd vanuit het raam. We hielden stil en werden door de hele familie verwelkomd. We mochten de tent opzetten op hun erf. Het was een groot spektakel. De o's en ah's waren niet van de lucht en iedereen keek via de tent opening naar binnen hoe alles er uit zag en hoe alles in gereedheid werd gebracht. Toen de tent stond werden we uitgenodigd om binnen bij de kachel thee te drinken. Het was weer reuze gezellig. Daarna hebben we gekookt bij de tent wat natuurlijk ook weer de nodige bekijks gaf. Het plekje waar we staan is uniek. Rondom besneeuwde bergen en kijkend op een boerenerf waar van alles gebeurt.

Vanmorgen hoorden we de regen tikken op het tentdoek. Eenmaal opgestaan was het droog en scheen later zelfs de zon. Als ontbijt kregen we nog yoghurt en een ei aangeboden, heel aardig. Bij het opbreken hadden we weer volop bekijks. De eerste 15 kilometers gingen bijna vanzelf, daarna werd het pittig. Niet alleen vanwege het klimmen, maar het begon te regenen en toen we hoger kwamen te hagelen en daarna zelf te sneeuwen. Het was niet makkelijk maar wel prachtig! Overal om ons heen besneeuwde bergen en besneeuwde vlaktes. De pas op 2644 meter was er uiteindelijk nog iets eerder dan we dachten, een soort cadeautje. Daarna was het vooral dalen langs meters dikke sneeuw. Toen we door de laatste dorpen na de pas kwamen kregen we eigenlijk pas echt last van de beruchte honden. De afgesproken tactiek om te stoppen, achter je fiets te gaan staan en Anne stenen te laten gooien en Hanneke de dazer zijn werk te laten doen werkte goed. We waren overigens wel blij dat een Turkse man in auto op een gegeven moment assistentie verleende toen een koppel van drie honden ons te grazen wilden nemen,daarbij opgeruid door een groepje dorpsjeugd Hij bleef met de auto tussen de honden en ons rijden tot de kust weer veilig was. We zijn inmiddels uiterst ervaren honden verjagers. Laat ze maar komen. Na 82 kilometer kwamen we aan in Dogubyazit, onze laatste stop in Turkije.

Vanmorgen eerst opzoek gegaan naar euro's voor als we in Iran zijn. Daar accepteren ze geen Visa kaart dus alles moet cash mee. Na wat heen en weer geloop bij een wisselkantoor het toch kunnen regelen. Daarna op de fiets naar Ishak Pasarayi niet wetende dat 6 kilometer up hill ook echt steil omhoog was. Eenmaal op weg gingen we niet meer terug zo eigenwijs waren we ook wel. Het was een mooi oud paleis boven op de rots. Binnen zag het er prachtig uit, met veel sierlijke randen en uitgesneden motieven. De terugtocht was bizar. Binnen een paar minuten sloeg het weer om en bevroren onze vingers. Bij een camping annex uitspanning zijn we ons gaan verwarmen bij een heerlijke potkachel en kopjes thee. De camping bleek van een Nederlandse eigenaar waar we al met al een gezellig uurtje mee hadden. Met plastic zakjes over de handschoenen zijn we vervolgens door de sneeuwbui heen naar het hotel vertrokken. Wat heerlijk dat ons hotel verwarming heeft en een lekkere warme douche.

De volgende dag vertrokken we voor de laatste 40 kilometer op Turkse bodem. Het was gelukkig droog maar wel bewolkt,De Ararat bleef voorlopig nog onzichtbaar voor ons.