Brandend zand berooft mij bijna 't verstand

Om even voor acht stonden we voor de Iraanse grens om naar Turkmenistan te gaan. We waren de eerste passagiers, de loketten moesten nog geopend worden. We werden snel geholpen. In niemandsland werden we nog even onder vuur genomen door een soldaat die zijn geweer op ons richtte en zei dat we moesten stoppen. Het bleek dat hij om praatje verlegen zat. Zijn collega wilde de paspoorten nog inzien en toen konden we door. Eenmaal voor het loket van de Turkmeense douane werd het echt spannend. Het gebouw was oud en kleurloos. Er liepen veel mensen in en uit in groene Oostblok pakken en met te grote petten op. We moesten formulieren invullen, de fietsen en spullen werden uitgebreid onderzocht en we moesten vooral wachten. Na de zoveelste check en het betalen van 13 dollar in plaats van 10 dollar wat op het biljet stond konden we rond elf uur Turkmenistan in fietsen. Aan de grens werden we opgewacht door iemand die dollars wilde wisselen. We wisten de koers en alles leek goed totdat hij de biljetten liet zien en ons voorrekende dat 21 x een biljet van 10 TM 1400000 zou zijn. Wij snapten er niets van. Hij haalde andere biljetten te voorschijn en vertelde ons dat de waarde anders was dan er op de biljetten stond 1 zou 5000 TM zijn 5 zou 2500 TM zijn enz. Het duizelden ons en we zagen van de deal af. Eerst maar verder informeren. We hadden alle proviand mee dus we konden het ons permitteren.
Het fietsen was super zwaar. Slecht wegdek, een rechte weg met vals plat, een harde warme tegenwind, een brandende zon, zand stormen, eindeloze woestijn met als afwisseling wat elektra palen en af en toe een schaapsherder maar vooral de dorst putte ons uit. We hadden geluk dat we de eerste stop achter een gebouw van de politie konden houden; we hadden hierdoor iets schaduw. Met zo'n 10 km per uur schoot het niet op en was het een ware uitputtingsslag. Om 8 uur kwamen we na 87 kilometer zonder water of Turkmeens geld op zak aan in een klein dorpje. Het was spannend of er water zou zijn om de volgende dag weer door te kunnen fietsen. Deze dag hadden we zo'n 5 liter water per persoon gedronken . Toen we in het dorp een aantal jongens aanspraken of er misschien water in het dorp was, wezen ze wat nonchalant naar het gebouwtje op de hoek. Daar aangekomen bleek het een winkeltje te zijn, oeps we hadden alleen dollars. Gelukkig waren de twee vrouwen erg aardig. Ze boden water uit de put aan en toen zij in de gaten kregen dat wij ergens wilden slapen boden zij hun houten bed buiten aan en mochten we bij hen op hun erf slapen. Wij wilden graag in de tent en na de nodige uitleg en overtuiging was dat ook goed. We werden verwend met thee en brood met gebakken eieren . Toen we zeiden dat we geen TM hadden maar alleen dollars maakten zij ons duidelijk dat dat helemaal niet nodig was. We lieten het eten ons goed smaken. Onder tussen waren er kinderen en mannen bij komen zitten en werden er allemaal vragen gesteld in het Turkmeens. Niet eenvoudig maar raar genoeg lijkt het dat je elkaar dan toch wel gaat begrijpen met wat handen en voeten werk. Ook nu waren de foto's een uitkomst. Ondertussen hoorden we de disco geluiden door het dorp galmen. Het was zondag en dus de uitgaansavond. Al met al hadden we er geen last van met inslapen want we gingen 10 uur doodmoe de tent in om ons te wassen en te slapen.

Toen we wakker werden lagen de vrouwen buiten op het houten bed te slapen en één van de mannen op de waterput. Bij het opruimen waren alle ogen op ons gericht en ook opa, een prachtige Turkmeense man was langs gekomen. Opa had echt humor en kon zelfs nog wat Duitse versjes opzeggen vanuit de oorlog. Toen alles ingepakt was stond het ontbijt klaar; stug brood , jam en thee uit kommetjes. We waren er blij mee. Na het maken van foto's en het uitwisselen van de adressen zijn we op de fiets gestapt met 9 liter water uit de waterput. Anne had al wat liters gefilterd en de rest moest eerst ontdooien. De vrouwen waren zo aardig geweest om flessen water in de vriezer te leggen.
Ook de volgende fietsdag was super zwaar en gelijk aan de vorige. Na 85 kilometer hebben we een lift gevraagd aan truckchauffeurs uit Kazachstan. We reden mee in een Russische truck die rammelde over het slechte wegdek. De chauffeurs lieten met handen en voeten zien dat de fietsen lekker in de open laadbak aan het stuiteren waren. Echt ontspannen zaten we dan ook niet. De fietsen moesten er wel heelhuids uitkomen. We moesten het maar overgeven. De rit was verder gezellig. De chauffeurs vroegen van alles en oefenden hun Engels en probeerden ons wat Russische, Turkmeense en Kazakse woorden te leren. Rond 7 uur arriveerden we in Mary. Het was lastig om een hotel te vinden. Uiteindelijk vonden we er één voor 60 dollar. Duur maar vooruit. We konden naast het hotel lekker eten; een traditioneel Turkmeens gerecht manty; vlees in deeg met daarbij patat. Anne kon genieten van zijn eerste (tap)biertje sinds weken. 's Middags had hij een biertje aangeboden gekregen door een aantal Turkmenen in een auto die gestopt waren en dit uiteraard afgeslagen. We kwamen weer een beetje bij. De kamer was benauwd , maar slapen lukte wel. Wat bleek later in een nis van de kamer hing de airco; wij waren blijkbaar zo moe geweest dat we niet eens het hoekje om waren geweest, dat waren we 's middags al gegaan natuurlijk.

De volgende dag zijn we naar de winkel en de markt gegaan om ons te bevoorraden en geld te wisselen Dat wordt vooral op de zwarte markt gedaan. Banken geven nog geen 50 %. Daarna zijn we naar het busstation gegaan om te informeren of we een stuk met de bus konden overbruggen. Dit kon; de bus zou rond half 2 vertrekken. In een park bij het museum zijn we lekker gaan relaxen. Anne heeft het museum bekeken en Hanneke is aan het dagverslag gaan werken. Of we wel of niet mee konden met de fietsen was weer spannend, maar het kon. Na een rit van een paar uur werden we afgezet midden in de woestijn bij een bord waarop stond: Repetek dessert research station en verder niets!. We schrokken best want wat als er nou verder niets zou zijn. We hadden iets water mee, maar we gingen uit van de informatie die we hadden. Daarin stond dat er een dorpje zou zijn en dus water dachten wij. Gelukkig zagen we al snel wat huisjes en het museum. Bij het museum aangekomen bleek dat je er alleen mocht kijken als je een permit had en je geregistreerd had. Niet dus. We kregen gelukkig wel water mee uit de water container en gingen daarna op zoek naar een geschikte slaapplaats. Deze was snel gevonden, midden in de dessert.

Het was net alsof we in de duinen stonden. In een “woestijnpannetje” hebben we water gefilterd, eten gekookt en toen het bijna donker werd hebben we de tent opgezet. Het bleef maar warm en het koelde nauwelijks af. Voordat we de tent in gingen hebben we ons lekker buiten kunnen wassen met ieder één bidon water. De rest van het water hadden we natuurlijk uitgekiend en verdeeld voor de volgende dag.

Het was warm gebleven deze nacht tot 3 uur. Pas daarna koelde het iets af. De dag begon met water filteren en de boel inpakken. Het was 5 uur en nog redelijk koel. Om 7 uur zaten we op de fiets en reden we op een vlakke asfaltweg midden door de woestijn. Deze keer met weinig wind. Het fietste lekker en het landschap was mooi en bijzonder. De kameel die we vanaf de weg spotten hebben we nog op de foto kunnen zetten. Na ruim 30 kilometer stond er in het niets een gebouwtje waar muziek uit kwam; een wegrestaurant bleek later. We hebben er lekker anderhalve liter cola gedronken en zijn daarna door gefietst naar Turkmanabad. Het was inmiddels alweer bloed verpletterend heet zeker boven de 40 graden. Toen we dachten dat we na 65 kilometer in de stad aangekomen waren, moesten we nog de nodige kilometers fietsen, We dronken liters water en hebben veel momenten in de schaduw gerust. We waren beiden uitgeput door de hitte. Na wat zoekwerk van Anne hadden we na 75 kilometer een oude hotelkamer. Achenebbisje maar we waren te moe om verder te zoeken. Na een douche hebben we in de stad een restaurant gezocht. Dit was best lastig omdat niemand Engels spreekt en ja een Turkmeense menukaart daar kunnen we niets mee. Bij het tweede restaurant mochten we in de keuken kijken en het eten uitkiezen. Het was heerlijk.

Nadat we rustig waren opgestaan begonnen we rond half 11 aan het laatste stukje Turkmenistan. Best spannend want er waren verschillende berichten over het aantal kilometers tot de grens en daarbij was het maar de vraag of we doorgelaten zouden worden bij de Turkmeense douane. Ons visum van Oezbekistan sloot niet goed aan bij de uitreis datum van Turkmenistan. Door het gedoe in Teheran bij de Turkmeense ambassade was daar toch iets fout gegaan. Pas 12 juni zouden we Oezbekistan in mogen reizen. De fietstocht tot de grens was minder inspannend dan we gedacht hadden gelukkig. We kwamen door kleine plaatsjes en werden nog verwend met appels, tomaten en abrikozen. We hadden weer veel te zien. Het leek er nog even op dat we met regen het land uit zouden fietsen, maar het bleef bij alleen een zandstorm, een donkere dreigende lucht en veel tegenwind de laatste 10 kilometer. Aan de grens konden we het Turkmeense geld dat we nog over hadden omwisselen voor Son en zo fietsten we de grens over. Nu was het afwachten...... Gelukkig waren de douane beambten erg aardig.. Ze vroegen of het een probleem voor ons was dat we morgen pas Oezbekistan in konden. We hielden ons eerst even van de domme en toen we in de gaten kregen dat het voor hen geen probleem was als wij in niemandsland zouden blijven voor een nacht, beaamden wij dat het voor ons ook geen probleem was. We hadden immers een tent, water en eten bij ons. We waren opgelucht dat het zo makkelijk was gegaan. Een plek voor de tent was snel gevonden, maar we moesten wel een fysieke inspanning leveren. De fietsen moesten een paar honderd meter door het mulle zand van de woestijn geduwd worden. Eitje als je zoveel adrenaline in je lijf hebt. We kregen een aantal keren bezoek van een paar Oezbeekse wegwerkers. Ze vertelden dat we op moesten passen voor slangen. Hanneke vond de plek vanaf dat moment iets minder. Na een heerlijke pasta maaltijd waar we altijd goed op kunnen fietsen hebben we de tent opgezet. We sloten de dag af met een wasbeurt in het donker buiten de tent. Daarna lekker naar bed. We konden met een tevreden gevoel terug kijken op 5 dagen Turkmenistan.