IJslandistan

Om 8 uur stonden we voor de Oezbeekse grens. De douane beambten waren alleraardigst. Ze wilden wel even alle medicijnen zien. Niet echt fijn natuurlijk om je tassen uit te moeten pakken terwijl er allemaal mensen over je schouder mee kijken en als het even kan aan je spullen zitten. Ook bleven ze nog lang doorzeuren over het kenteken van de fietsen,zonder een kenteken kwamen ze de grens zeker niet over Toen Hanneke na lang zoeken een kopie van de aankoop van haar fiets kon laten zien en daar een willekeurig nummer aanwees was dat goed. Alle tassen van Anne waren inmiddels uitgepakt, waar was dat kopie van hem nou, op een gegeven moment werd de beambte het zat, liep naar buiten ,zag onze fietsen staan, en riep uit” oh, no motorcycle, no problem, no registration!! “
Na een uur fietsten we de grens over, Oezbekistan in. Er was minder verkeer en er waren meer kleine plaatsjes en stalletjes waar iets te drinken gekocht kon worden. Na 40 kilometer moesten we kiezen wat we zouden doen; kijken voor een hotel of door fietsen tot honderd kilometer. We kozen voor het laatste om s'avonds in Bukhara te overnachten. De laatste 30 kilometer waren pittig. De hitte en de vermoeidheid speelden ons parten. We waren dan ook blij dat we net voordat het donker werd na 103 kilometer de stad in reden. Een aardige Oezbeek fietste voor ons uit door de smalle steegjes op zoek naar een bepaald hotel die we hadden uitgekozen uit de LP. Deze bleek vol en we namen dan ook het volgende hotel dat er overigens spik en span uit zag met een goed werkende airco en een mooie douche. Wel iets boven budget, maar erg lekker. Na een heerlijke douche, zijn we gaan eten op het centrale Lyabi-hauz. Allemaal zitjes rond een eeuwenoude waterbron,
De volgende dag was er een uitgebreid ontbijt. Je had keuze uit van alles en nog wat; van koekjes tot pannenkoeken, brood , fruit en rijstemelk. Kortom weer smullen geblazen.
Deze dag wilden we gebruiken om lekker te relaxen en om een ander goedkoper hotel te vinden. Via het toeristen bureau lukte dit snel. Het leek een prima hotel voor de helft van de prijs. Waar zou het verschil toch in zitten ?
Hanneke ging naar de kapper met een pasfoto als voorbeeld. Wat een verschil in koelte kan het zijn als je nek haarvrij is. Anne wilde vooral op de kamer relaxen. Hij was er als eerste achter waar het verschil in prijs in zat. De airco deed het niet en de kamer werd heel warm. Ook buiten was het warm en het was moeilijk om een plek te vinden waar je kon zitten en verkoeling had. Toen we s'middags nadat we wat in het stadje hadden gekeken terug kwamen in het hotel, was de airco nog altijd niet in orde. We hadden er geen goed gevoel over. We gingen dus opzoek naar een ander hotel voor de volgende dag.
Het stadje is erg mooi! Het hele oude centrum is eigenlijk net een museum. Veel is gerestaureerd en ziet er prachtig uit.
Na een ontbijt dat boven verwachting goed was zijn we overgegaan naar het andere hotel. Alles is wat nieuwer en de airco deed het direct al prima. Fijn dus. Aan het eind van de ochtend zijn we een stadswandeling gaan maken. Erg leuk. Het was rustig in het stadje en we liepen via een oude joodse wijk naar allerlei Medressas (oude koran scholen), moskeeën, oude bazaars (marktgebouwen) en natuurlijk naar de Kalon minaret uit 1127 .
De rest van de dag hebben we wat gelummeld en natuurlijk ons zelf s'avonds verwend met een heerlijke maaltijd bij het Laybi-hauz.
Wat een lekkere relaxte dag zou moeten worden werd een rare dag ,met onvoorziene dingen. Na een eenvoudig ontbijt wilden we de treintickets regelen via een informatiebureau. Aan het eind van de middag zouden we ze dan op kunnen halen. Om het zo te regelen was makkelijker omdat het station 16 kilometer buiten de stad ligt. Via dit zelfde bureau kregen we de goede telefoonnummers van het Chinese consulaat in Tashkent zodat we vooraf informatie konden inwinnen. Met de fiets zijn we in nieuw Bukhara naar het hoofdpostkantoor gegaan om te bellen. Behalve de openingstijden werden we niet veel wijzer omdat het te druk was op het consulaat en zij niet opnamen.
Toen we met onze visa kaart dollars wilden opnemen bij de grootste bank van Oezbekistan, bleek dat niet te kunnen. Zij blijken slechts 2 wissel kantoortjes te hebben in 2 grote hotels in Bukhara waar je als je vroeg in de ochtend komt dollars kan krijgen als je geluk hebt . De kantoortjes hebben doorgaans nauwelijks of geen dollars. Wel een probleem als je weet dat alles om dollars draait in Oezbekistan. De hotels bijvoorbeeld willen in dollars betaald worden. Betaal je in Som dan betaal je de omwisselkoers van de zwarte mark,een veel hogere prijs dus. Heel apart allemaal .
De volgende dag zouden we het in het Asia hotel verder kunnen regelen.
Eenmaal terug in het stadje werden we aangesproken door de jongen van het informatie bureau. Het boekingskantoor had geen telefonische verbinding op het moment dus boeken kon niet. Op de kamer bleek Anne niet lekker en kreeg hij maag en darm problemen. Anne kroop zijn bed in en Hanneke ging proberen om reisprofiel bij te werken in het internet café. Een ramp deze keer. Iedere keer was er een storing en kon zij van voren af aan beginnen. Na bijna 2 uur, alles stond er gelukkig wel net op, was de hele internetverbinding uit de lucht en werd de boel gesloten.
Toen Hanneke aan het eind van de middag met een busje nog even naar het nieuwe Bukhara ging om nog iets aan haar email-post te doen gebeurde na 3 kwartier wachten op een vrije computer weer precies hetzelfde. Heel irritant als je net klaar bent met een bericht en deze aan het verzenden bent. Hanneke was even vergeten dat het hier wel Centraal Azië is. Dit wordt ook echt genoemd in de reisgids. Wie in Centraal Azië reist moet geduld kunnen hebben en zich kunnen beheersen. Een goede les dus. (Of het gaat lukken is maar de vraag)

Anne was de hele verdere dag beroerd en lag met koorts in bed. Hanneke ging alleen iets eten in de hoop dat Anne de volgende morgen opgeknapt zou zijn en het weer een gewonere dag zou zijn.

Niet echt dus. Anne was nog ziek en Hanneke werd volledig gestrest en op de proef gesteld met het verkrijgen van dollars. Bij het Asia hotel aangekomen werd tot 3x toe gezegd dat het nog 20 minuten zou duren voordat de bankmedewerkster er zou zijn. Na ruim ander half uur wachten zei het meisje direct dat zij geen dollars had terwijl zij ook vroeg hoeveel Hanneke nodig had. Toen zij had uitgelegd dat de dag ervoor iets anders beloofd was, werd er nog even gebeld met het hoofdkantoor met veel tegenzin . Door een engelssprekende medewerkster werd gezegd dat 100 dollar kon, maar niet meer. Er zou op het moment niet meer in huis zijn, na de lunch misschien wel. De transactie met de visakaart werd met een lang gezicht gedaan, maar na een paar minuten werd snauwend gezegd dat het toch niet door ging omdat de verbinding verbroken was. Na de lunch zou het opnieuw geprobeerd worden. Inmiddels waren we weer ruim een uur verder en had Hanneke er al behoorlijk de smoor over in. Na de lunch kwam zij bij het loket terug en werd er direct gezegd: “no miss no miss no dollar. “Na lang aandringen werd er weer gebeld met het hoofdkantoor en wat bleek; de medewerkster had de enige honderd dollar die er zou zijn geweest weggegeven aan een ander. Hanneke kon de medewerkster wel achter de balie vandaan trekken. De engelssprekende medewerkster aan de telefoon vond het allemaal erg vervelend en beloofde vervolgens dat morgenochtend de dollars die in bank aanwezig zijn naar het filiaal in het Asia hotel gebracht zouden worden en voor ons zouden zijn. We zijn benieuwd?! Het meisje achter de balie verblikte of verbloosde niet en leek er zelfs van te genieten. GRRRR. Het schijnt echt een groot probleem te zijn dat banken nauwelijks dollars binnen krijgen. Alles blijft op de zwarte markt hangen. In Tashkent gaat het hopelijk makkelijker. Verder de dag niet veel gedaan door de bankperikelen.

Deze dag verliep beter dan gisteren. Vandaag na het ontbijt een nieuwe poging gedaan om aan dollars te komen. Na de nodige mislukte transacties bij het zelfde wisselkantoortje, maar met twee andere meiden is het uiteindelijk gelukt om 500 dollar op te nemen. Toen het apparaat bij de laatste poging ging pruttelen en de medewerksters zagen dat het gelukt was sprongen zij letterlijk in de lucht en feliciteerden zij Hanneke. Voor hen was het blijkbaar ook een opluchting. De treintickets voor morgen zijn er en Anne is aan de beterende hand. Mooi dus allemaal.

Na het ontbijt zijn we de Ark gaan bekijken. Het was leuk om weer wat te kunnen ondernemen. Het bouwwerk zag er aan de buitenkant imposanter uit dan van binnen. Veel is verwoest en een klein gedeelte is nu gerestaureerd en toegankelijk. We kregen een redelijk goed idee van hoe het geweest moet zijn.
Aan het eind van de middag zijn we richting station gegaan.

Rond half 7 waren we in Tashkent en zijn we met de metro door gegaan om ons visum te regelen. Eenmaal binnen bij het kantoor van de Chinese ambassade bleek onze letter of invitation niet voldoende en werden we weggestuurd. Een tegenvaller. Het leek erop dat we nog net langs de ambassade van Kirgizië konden gaan. Na het nemen van de metro, de bus en veel lopen kwamen we rond 12 uur aan en was alles gesloten voor de lunch. Nadat we zelf iets gegeten hadden en terug kwamen was het wachten, wachten en nog eens wachten. Er kwamen steeds meer wachtenden bij, maar de medewerker van de Ambassade bleef afwezig. Net toen we dachten dat het kantoor helemaal niet meer open zou gaan, kwam er een auto aangereden en stapte er iemand uit. Uiteindelijk werden we om half 5 geholpen en werd ons gezegd dat we maandag maar terug moesten komen. De banken waren al dicht en de betaling kon niet meer plaats vinden. Dit hield direct in dat de handelingen om een visum te krijgen niet verricht konden worden. Ook dit zou dus maandag ingaan zodat we op zijn vroegst dinsdag het visum kunnen ophalen. In de metro ontmoetten we een jongen die in het homestay verbleef waar wij naar toe wilden gaan. We zijn met hem meegelopen om niet te hoeven zoeken. Dat was makkelijk. 's Avonds zijn we nog even op zoek gegaan naar een restaurant, maar dat was niet makkelijk. Een snackje dan maar.

De volgende morgen waren we na het ontbijt al snel op pad om dollars te krijgen. Na veel zoeken, lopen en het nemen van bussen zonder resultaat helaas. Alle ATM 's en wisselmogelijkheden bij verschillende hotels waren “out of order”. Geen dollars in Tashkent.
Met de andere missie om verder te komen met ons Chinees visum vlotte het ook nog niet zo. Een reisbureau zou informeren, maar kon niets voor ons doen en een ander bureau zegt iets voor ons te kunnen doen als we morgen langs komen. Dit gaan we nog bekijken. Al met al een zeer inspannende dag met weinig resultaten.

Vanochtend hebben we 400 dollar kunnen scoren. Met de aanvraag van het Chinese visum zijn we niet verder gekomen. Het reisbureau kon ons tegen betaling van 130 dollar misschien helpen met een visum van 20 dagen, maar het leek allemaal erg onzeker. Daar hadden we dus geen boodschap aan. In Dushanbe maar een tweede poging wagen.

Rond 9 uur stonden we voor de ambassade van Kirgizië toen de consul aan kwam rijden in de auto. Mooi dachten wij optimistisch die is lekker op tijd. Na bijna een uur stapte hij in zijn auto en weg was hij. Afwachten dus wanneer alles open zou gaan en wij aan de beurt zouden zijn. Gelukkig om kwart voor elf ging alles open en waren wij als tweede aan de beurt. We hoefden alleen maar iets af te geven en een reçu te ontvangen waarmee wij naar de bank konden gaan om te betalen. Het werd een race tegen de klok, maar het is gelukt. Voor de lunch waren wij met een betalingsbewijs terug en mogen we morgenmiddag de paspoorten weer ophalen met een visum erin.
Tussen de middag zijn we plov gaan eten bij een eettentje vlakbij de ambassade. Daarna hebben we een ritje met de metro gemaakt naar het station om te informeren naar de tijden van de trein. Een ticket kopen kan alleen met een paspoort dus dat ging niet.

Vandaag zonder verder problemen ons paspoort met het Kirgizisch visum opgehaald. Missie twee was het treinkaartje voor de terugreis naar Bukhara. We hebben een coupe voor ons samen. Super luxe. Daarna zijn we wederom op zoek gegaan naar dollars. We wilden 2000 dollars totaal hebben omdat in Tajikistan het ook lastig schijnt te zijn geld op te nemen met een visakaart. Na vele pogingen hebben we weer 200 dollar op kunnen nemen ,dat schiet nog niet op dus.
Wat nog wel een leuke toevalligheid was, was dat wij bij Hotel Makazi de consul van polen ontmoetten. Hij sprak ons zelf aan en herkende ons als de fietsers uit Bukhara. Wat bleek, omdat hij nu in pak was hadden wij hem niet herkend.
We spraken nog wat over het fietsen, onze plannen en de reden waarom wij in Tashkent waren. Ook het visum voor China kwam tersprake. Wat bleek hij had die middag een ontmoeting met alle consuls uit Tashkent ook de Chinese. Hanneke vertelde dat als wij dat hadden geweten wij hem wel gevraagd hadden een goed woordje te doen voor ons. Hij beloofde het alsnog te doen en de consul aan te spreken. Hij gaf zijn mobiele nummer en vroeg ons hem morgen terug te bellen.

Het bleek dat de consul van China er niet bij was. De poolse consul heeft dus jammer genoeg niets kunnen doen voor ons. Na het telefoontje zijn we naar de NBU (The National Bank of Uzbekistan) gegaan. Binnen 10 minuten stonden we weer buiten met 1000 $ in onze beurs. Dit hadden we echt nooit verwacht, maar we waren wel blij natuurlijk! Wat een onvoorspelbaar land is dit toch. Het kan maar zo weer anders zijn. Om 7 uur waren we op het station. Nadat we wat gegeten hadden, zochten we onze coupe op. Een coupe voor ons samen met airco; super de luxe!. We konden dan ook prima slapen.

Rond 7 uur reden we het station van Bukhara binnen.
De tassen staan klaar om morgen opgeladen te worden. We zijn er weer klaar voor.

Rond 7 uur fietsten we Bukhara uit nadat we bij ons vaste adresje brood hadden gekocht. We konden weer brood kiezen uit veel verschillende kinderwagens, maar het werd het vertrouwde ronde broodje met zaadjes erop van de man die al van een afstand roept “Ganneke”.
Het was weer leuk om op pad te zijn. De weg was zo goed als vlak en er was weer veel te zien. Het landschap bestond vooral uit jonge katoenaanplant en graan. Het werk op het land werd met de hand gedaan, de sikkel zagen we weer volop. We hadden veel tegenwind, maar omdat we veel te zien hadden was het goed te doen. Onderweg kwamen we nog langs een oude karavanserai uit 1000 na Christus waar Marco Polo ook langs is gekomen. Bijzonder dus.
Na 72 kilometer mochten we onze tent neerzetten bij een winkeltje annex café. We namen eerst een lekkere siësta op een van de bedden die buiten stonden voordat we de tent opzetten. De eigenaar en zijn vrouw kwamen tijdens het koken en eten gezellig bij ons zitten. De foto's van thuis deden hun dienst weer. Nadat we in bed lagen hoorden we opeens Oezbeekse muziek uit de luidspeakers galmen en geluiden van pratende en lachende mensen. Wat bleek we stonden bij de plaatselijke kroeg op vrijdagavond. Met de nachtrust was het dus minder gesteld. Om 5.30 uur ging de wekker om koel te kunnen fietsen. Om te kunnen ontbijten moesten we de eigenaar wakker maken. Hij lag nog te slapen op het bed buiten samen met zijn twee zonen. Gelukkig liet hij niet merken dat hij het erg vond en bracht ons brood en water.
De hoop dat de wind was gaan liggen of gedraaid zou zijn was vergeefs. Het was pittig fietsen. We wisselden elkaar af met voorop rijden. Het landschap was de eerste 40 kilometer dor. Onderweg zagen we nog een vrachtwagen rijden uit het Friese Woudsend met “sukerbolle” er op geschreven. Er rijden veel tweede handsauto's rond die geïmporteerd zijn vanuit Europa. Na 74 kilometer zijn we uit gaan kijken voor een plaats om de tent op te zetten. Het wilde niet lukken, toen we langs een hotel kwamen grepen we dan ook die kans. S'avonds bij de buren Lagman gegeten. Helemaal goed dus.

De wind zat ons vandaag mee en we konden goed door fietsen. Na 76 kilometer kwamen we bij een dorp en reed er een jongetje met ons op. Hij stapte af bij een kleine winkel en wij kochten er water. Zo kwamen we aan de praat. We lieten hem het tekeningetje van de tent zien en vroegen of hij niet een plek wist. Direct zei hij dat we bij hem in huis mochten slapen. We reden met hem mee en kwamen bij een lemen huis met twee kamers met daarin een bank, wat kleden en verder niets. We drongen aan dat we de tent op wilden zetten op het erf. Dit was uiteindelijk goed, al hoewel hij niet begreep waarom we niet in het huis wilden slapen. De foto's op de computer waren een leuke onderbreking. Vader en de zonen genoten van de plaatjes. Na een tijdje vond vader dat het klaar moest zijn, want de twee zonen wilden niet meer helpen met het werk dat gedaan moest worden. We hadden steeds veel bekijks van de jongens, maar ook van mensen die aan kwamen lopen. Aan ontspannen lezen kwamen we niet toe.
Toen we in bed lagen begon het enorm te stormen. We kregen hierdoor verkoeling, maar het was weer spannend of de tent het hield. Gelukkig wel! Na een roerige nacht reden we om half 8 het dorp uit. De familie kwam afscheid nemen en wilden eigenlijk dat we nog wat langer bleven. Helaas voor hen wij gingen aan het laatste stukje naar Samarkand beginnen. De storm was nog niet gaan liggen. We hadden de wind vol tegen. Het was een pittige fietstocht van 69 kilometer.
In Samarkand wilden we echt even goed zoeken naar een aardig hotel. Dit lijkt goed gelukt. Een restaurant was moeilijker te vinden omdat ze aan een grote renovatie van panden bezig zijn. Uiteindelijk toch nog iets kunnen vinden.

Na het ontbijt zijn we het Registan gaan bekijken. Het was nog redelijk koel en niet druk. De zon scheen prachtig op het imposante complex met verschillende madressa's die je ook van binnen kon bekijken. Het mozaïekwerk is prachtig gerenoveerd. Het was erg de moeite waard. S'middags zijn we met een busje naar de nieuwe stad gegaan om te kunnen internetten. S'avonds zijn we nadat we in ons guesthouse plov hadden gegeten, een ommetje gaan maken rond het Registan. We hadden een mooi verlicht geheel verwacht, maar het was er omheen helemaal donker. Onderweg moesten we zelfs opletten niet in gaten of putten zonder deksel te stappen. Eigenlijk ook weer niet echt bijzonder als je bedenkt dat de verlichting in het guesthouse al om de zoveel minuten uitvalt of knippert.
We blijven nog een paar dagen toeristisch luieren hier in Samarkand, 4 juli kunnen we de grens over naar Tajikistan, hier nog 40 km vandaan. Ook voor dit visum hebben we weer een vast intreedatum moeten opgeven. We kijken erg uit naar de bergen van Tajikistan,vooral de verwachte koelte op grotere hoogte doet ons nu al rillen van genot. Vanaf de laatste week in Iran is de temperatuur maar blijven stijgen, dagen van gemiddeld 38 graden zijn gewoon. We hebben daar best wel eens last van, De volgende vakantie hebben we ,al fietsend in de hitte, al vastgelegd: het wordt een 6 weeks verblijf op een naturistencamping op IJsland,hmmm, heerlijk!